Η συμπεριφορά του πατέρα μειώνει τη ΔΕΠ-Υ στο παιδί;
Ναι, οι έρευνες δείξανε ότι και οι δύο γονείς επηρεάζουν τη συμπεριφορά των παιδιών τους: η επιρροή του πατέρα οριοθετείται μέσα στο σπίτι, ενώ η μητέρα ευθύνεται για την κοινωνικοποίηση του παιδιού, στο ευρύτερο περιβάλλον. Εννοώ ότι ο πατέρας δείχνει με τις αντιδράσεις του τον τρόπο που μιλάνε μεταξύ τους τα μέλη της οικογένειας. Μετά, υποδεικνύει στο παιδί πώς πρέπει εκείνο να συμπεριφέρεται.
Πέρσι, οι van de Hoofdakker et al απέδειξαν ότι οι πατέρες που φρόντιζαν τα παιδιά τους σωστά, συνειδητά και με επάρκεια στο γονεϊκό τους ρόλο κατάφεραν να αναθρέψουν παιδιά με χαμηλότερο ποσοστό από προβλήματα συμπεριφοράς (που είναι το συνηθέστερο σύμπτωμα ΔΕΠ-Υ).
Ακόμη πιο σύγχρονη έρευνα της φετινής χρονιάς, ανακοίνωσε ότι υπάρχει απόλυτη συσχέτιση μεταξύ της αντίδρασης του πατέρα στη «δύσκολη» συμπεριφορά κατά τη βρεφική-παιδική ηλικία και στη μελλοντική συμπεριφορά του παιδιού με ΔΕΠ-Υ. Εντυπωσιακό!
Χαρακτηριστικό είναι όποτε ο πατέρας αποδέχεται τη συμπεριφορά του παιδιού του, κάτι εξαιρετικό συμβαίνει: μειώνεται η συχνότητα, η ένταση και η διάρκεια της προβληματικής συμπεριφοράς. Βέβαια, η πρόταση είναι να δεχόμαστε το παιδί με τη συμπεριφορά του. Όμως, σε μια κακή του πράξη, δεν βρίζουμε, δεν το τιμωρούμε. Αλλά συμβουλεύουμε, υποδεικνύουμε λεκτικά και δείχνουμε με τη συμπεριφορά μας τον τρόπο ορθότερης συμπεριφοράς. Για παράδειγμα, το 7χρονο παιδί που μιλάει με τον πατέρα στο μπαλκόνι, εάν ρίχνει σκουπιδάκια έξω από την κουπαστή, τότε ο πατέρας δεν πρέπει να πει: «Είσαι ανόητος και πετάς πράγματα έξω από το μπαλκόνι;». Η σωστή αντίδραση του πατέρα στο παιδί του που γνωρίζει ότι είναι υπερκινητικό, είναι να προτείνει στο παιδί μία εναλλακτική συμπεριφορά: «Χαίρομαι τόσο όταν είμαστε μαζί! Ας φτιάχνουμε και ένα παζλ, καθώς μιλάμε!»
Ένας πατέρας περιγράφει την θετική επίδραση που είχε η τροποποίηση της συμπεριφοράς του, στη σχέση που είχε με το γιο του, όταν διαγνώστηκε στα 4, ότι είναι παιδί σε κίνδυνο για ΔΕΠ-Υ:
«Όταν ήταν ο Νίκος 4 ετών, ήταν επιθετικός, έσπαγε, θύμωνε εύκολα χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Ύστερα από τη συμβουλή του Ειδικού, μάνα και πατέρας δεν χτυπήσαμε το παιδί για να μας υπακούει, δεν το βάλαμε τιμωρία, δεν τον αποκλείσαμε από τις παρέες. Αλλά με σωστή διαχείριση, τώρα στην ηλικία των 8, έχει σπάνια στιγμές έντονου παρορμητισμού και επιθετικότητας. Ο Νίκος μεγαλώνει πια ως ένα χαρούμενο αγόρι με αυτοπεποίθηση και σταθερά βήματα.»
Το συμπέρασμα είναι ότι ύστερα από συνεδρίες με τον Ειδικό, συνεργασία με τους δασκάλους, και συζήτηση με άλλους γονείς, τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ γίνονται ευτυχισμένα στη ζωή τους. Αξίζει πράγματι τον κόπο, τη φροντίδα και την προσπάθεια, για αυτό το αποτέλεσμα.
