Η σημαντικότητα της άθλησης στο παιδί με ΔΕΠ-Υ

Ο γενικός κανόνας είναι ότι τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ τα πηγαίνουν καλύτερα όταν οι προπονητές ασχολούνται πολύ μαζί τους και τα βοηθούν σε ατομικό επίπεδο. Γι’ αυτό, υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να τα καταφέρουν σε ατομικά αθλήματα όπως η κολύμβηση, οι καταδύσεις, η πάλη, οι πολεμικές τέχνες, το τένις ή ακόμα και στην ξιφασκία και την ιππασία.

Μολονότι τα αθλήματα είναι ατομικά, τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ έχουν πολλά κοινωνικά οφέλη, καθώς συνήθως η διδασκαλία γίνεται σε ομάδες παιδιών. Στην κολύμβηση , την πάλη και το τένις είναι συχνά σε ομάδες, απλά οι οδηγίες δίνονται προσωπικά και η προσπάθεια γίνεται ατομικά.
Η ομαδική κατάσταση επιτρέπει στα παιδιά να μοιράσουν την ενοχή για την ήττα σε όλη την ομάδα και όχι μόνο στον εαυτό τους, κάτι που είναι αποδεκτό.  Το παιδί καταλαβαίνει μερικώς το ρόλο του στην ήττα – ισοδύναμα λοιπόν  κατηγορεί ή συμπεριφέρεται άσχημα προς τον εαυτό του και τους συμπαίκτες του.

Μια ομάδα Δραστηριοτήτων που είναι ιδανική για τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ είναι οι πολεμικές τέχνες, όπως το ταεκβοντό. «Οι πολεμικές τέχνες έχουν να κάνουν με τον έλεγχο. Μέσα από αυτές μαθαίνουν να ελέγχουν το μυαλό και το σώμα τους.»

Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ στα ομαδικά αθλήματα, πολλές φορές τα επιλέγουν τόσο για κοινωνικούς λόγους όσο και από αθλητικό ενδιαφέρον. Πράγματι, το να μάθουν να είναι μέλη μιας ομάδας είναι μια υπέροχη και θεραπευτική εμπειρία για τα παιδιά.
Ωστόσο, είτε διαλέξουν ατομικό, είτε ομαδικό άθλημα, είναι αναγκαία η ύπαρξη ενός προπονητή/γυμναστή που θα κάνει τις απαραίτητες προσαρμογές και τροποποιήσεις για να μπορεί το παιδί να συμμετέχει με τρόπο προσαρμοσμένο στις ικανότητες και ανάγκες του.

Γαλανοπούλου Χ.