Συναισθηματική Νοημοσύνη στο παιδί με ΔΕΠ-Υ: 3 τρόποι καλλιέργειας

Γνωρίζετε ότι η Συναισθηματική Νοημοσύνη (ΣΝ) είναι ανώτερη νοητική ικανότητα και αναπτύσσεται μόνο από τον άνθρωπο;

Καταλαβαίνετε ότι μπορείτε να βοηθήστε το παιδί να καλλιεργήσει επαρκώς τη Συναισθηματική του Νοημοσύνη από νωρίς;

Βασικό στοιχείο είναι ότι για να αποκτήστε δέσιμο με το παιδί, θα πρέπει να «βλέπετε με τα δικά του μάτια» – άρα, θα πρέπει να αναπτύξτε ΣΝ. Γνωρίζουμε ότι το παιδί με ΔΕΠ-Υ συνήθως έχει ανώτερο IQ. Ας το βοηθήσουμε να ρησιμοποιεί σωστά την υψηλή νοημοσύνη του.

Ας δούμε τους βασικούς 3 τρόπους που θα πρέπει να ακολουθείστε, ειδικά στο χαρισματικό παιδί με ΔΕΠ-Υ:

1-Εξωτερίκευση αντί απομόνωσης.

Τα παιδιά με κάποια ιδιαίτερη συμπεριφορά δεν γίνονται εύκολα αποδεκτά –συχνά δε, απορρίπτονται από τους φίλους, παρέες. Και τελικά, μένουν μόνα.

Προτείνουμε να συνειδητοποιήσουν οι γονείς την ιδιαιτερότητα του παιδιού τους, να βγάλουν τις μάσκες και να του εξηγήσουν με λόγια τι νιώθει, τι καταφέρνει να κάνει και τι όχι. Αυτά μπορούν αργότερα να τα συζητήσουν και με την παρέα ώστε να αρχίσουν πλέον να λειτουργούν όλοι ως ομάδα.

π.χ. «Στενοχωριέσαι γιατί σου έπεσε το ποτήρι με την πορτοκαλάδα, ναι;»

Το παιδί αμέσως ακούει αυτό που νιώθει! Η δε ερώτηση, ετοιμάζει για συζήτηση. Αυτό προκαλεί σύνδεσμο, επικοινωνία με τον ενήλικα. Αρχίζουν να συζητάνε τι συνέβει και να μπαίνει ο ενήλικας στη θέση του.

Βέβαια επειδή προκαλεί αρκετές «ζημιούλες», σε στιγμή ηρεμίας, προτείνεται να διδαθεί κολπάκια ώστε να λιγοστέψουν οι δυσκολίες.

2-Δραματοποίηση αντί συζήτησης

Το παιδί θα δείξει επιθετικότητα απέναντι σε άλλο, όταν θυμώσει ή προσβληθεί.

Το παιδί με εγγενή ΔΕΠ-Υ είναι δύσκολο να συναιστανθεί πώς πρέπει να αντιδράσει. Μόνο μέσω δραματοποίησης ( ή θεατρικού παιχνιδιού), όταν υποδύεται σχετικό ρόλο, θα το κατανοήσει και θα μπορέσει να μπει στη θέση του άλλου.

3- Μιλάμε στα παιδιά μας για τον εαυτό μας

Τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ δεν μπορούν να κατανοήσουν πλήρως τον εαυτό τους αλλά και τον άλλο, ακριβώς γιατί διασπάται ο ειρμός της σκέψης, από διάφορες αιτίες.

Όταν όμως εμείς εξηγήσουμε στο παιδί πώς νιώθουμε, ποια είναι η αιτία, πώς μεταβάλλεται το συναίσθημά μας, τότε κατανοούν ότι είναι φυσιολογικό στο κάθε άτομο, να νιώθει χαρά, αγωνία, λύπη, ενθουσιασμό, μίσος κι ευτυχία –σώζουμε έτσι το παιδί από τις τύψεις ή την ενοχή που πιθανά θα το κυριεύσουν για κάποιο άλλο παιδί.

Θυμώμαστε πάντα στη διάρκεια αλλά και στο τέλος του κάθε διαλόγου να επιβραβεύσουμε το παιδί «γιατί πλέον μιλάμε όπως μπορούν οι άνθρωποι!»