Τόσο έξυπνο παιδί, μα με τόση αποτυχία σε τομείς της ζωής του!!!

Μαριάννα Λαγουμίδη

Πρόεδρος i–paidi,

 Ψυχοπαιδαγωγός Παν/μίου Λονδίνου

Η διάσπαση προσοχής (ΔΕΠ-Υ) είναι διαταραχή που εάν δεν μειωθεί με συγκεκριμένη παρέμβαση από ειδικό, από την ηλικία των 4 ετών, τότε οδηγεί σε δυσκολία στις εκτελεστικές λειτουργίες του ατόμου, στην ικανότητά του να διαχειρίζεται τον εαυτό του και στην ικανοποίηση των απαιτήσεων της εργασίας.

Καθώς αυτό το χαρισματικό παιδί μεγαλώνει, η οικογένεια, οι δάσκαλοι, οι φίλοι και η ευρύτερη κοινότητα αυξάνουν τις προσδοκίες τους. Αλλά λόγω των αυξανόμενων δυσκολιών αυξάνεται η αποτυχία του παιδιού στο σχολείο, στις φιλικές σχέσεις, στα αθλήματα, στην αυτοεκτίμησή του.  Εάν η διαφορά ανάμεσα σε αυτό που καταφέρνει έχει μεγάλη απόσταση από το αποτέλεσμα των συνομίληκων, τότε τείνουμε να λέμε ότι είναι πίσω από την ανάπτυξή του.

Η Διάσπαση Προσοχής, η Παρορμητικότητα και ίσως η Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ)  υπάρχουν από τότε που γεννιέται το παιδί. Προκαλούντα από τους «μπερδεμάνους» νευρώνες στον εγκέγαλο. Όσο λιγότερη ή αργοπορημένη παρέμβαση γίνει στο παιδί, τόσο περισσότερο αυξάνονται οι δυσκολίες και πληθαίνουν τα αρνητικά συμπτώματα.

Δυσκολίες; Αρνητικά συμπτώματα; Αντικοινωνική συμπεριφορά; Αταξία; Προοδευτική αύξηση αντικοινωνικης συμπεριφοράς;

• Η εγγενής δυσκολία, λόγω της ΔΕΠ-Υ, κάνει το παιδί «προβληματικό»
• δεν είναι κακή διαπαιδαγώγηση
• δεν βρίσκεται στην ελλειπή εκπαίδευση

Η αιτία είναι: η ΔΕΠ-Υ, η έλλειψη έγκαιρης αξιολόγησης  και της συσσώρευσης δυσκολιών. Απαιτείται η διαχείριση από ειδικό και η ενημέρωση των γονιών για το είδος παιχνιδιού με το παιδί. Σημαντική βοήθεια προσφέρει το βιβλίο ΕΛΑ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΜΑΖΙ, από τη Μαριάννα Λαγουμίδη, εκδ. ΓΡΗΓΟΡΗ (2019). (www.grigorisbooks.gr) Είναι ο μοναδικός έντυπος οδηγός με παιχνίδια για τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ για έναν ολόκληρο χρόνο.

Όταν το νήπιο δεν συγκεντρώνεται για να συμμετάχει στο Νηπιαγωγείο, όταν στην Πρώτη Δημοτικού κάνει βόλτες στην τέξη, όταν στην Τρίτη Δημοτικού δεν έχει φίλους στα διαλείμματα, τότε στην εφηβεία του ίσως εθιστεί σε ουσίες ή στο internet ή βρίζει ασύστολα και συμμετέχει σε ομάδες με παραβατική συμπεριφορά.

“Πώς γίνεται η ADHD χειρότερη;” Ο χαρακτήρας, τα βιώματα, το περιβάλλον, το DNA είναι κάποιοι από τους παράγοντες που επηρεάζουν. Η έγκαιρη αξιολόγηση αποδεικνύεται σωτήρια!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Kessler RC, Adler L, Barkley R, et al: The prevalence and correlates of adult ADHD in the United States: results from the National Comorbidity Survey Replication. American Journal of Psychiatry 163(4):716–723, 2006.

Lee SS, Humphreys KL, Flory K, et al: Prospective association of childhood attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD) and substance use and abuse/dependence: a meta-analytic review. Clinical Psychology Review 31(3):328–341, 2011.

Fayyad J, Kessler RC: The epidemiology and societal burden of ADHD, in Attention-Deficit Hyperactivity Disorder in Adults and Children. Edited by Adler LA, Spencer TJ, Wilens TE. Cambridge, UK, Cambridge University Press, 2015, pp 24–41.