Τα «έξυπνα παιδιά» με διάσπαση προσοχής, «έξυπνα οργανώνονται»

Το χαρισματικό παιδί με ΔΕΠ-Υ έχει ανάγκη να ζει με καθορισμένους κανόνες για την καθημερινότητα – κι ας τους ξεχνάει!!!

Το αποτέλεσμα της ΔΕΠ-Υ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής ή/και Υπερκινητικότητα), σε κάθε περίπτωση, είναι η ακαταστασία, η αναβλητικότητα, η αστάθεια γνώμης, η έλλειψη αυτοπεποίθησης, η ελλειμματική μνήμη, η αδυναμία αξιολόγησης.

Τα παιδιά σε κίνδυνο για ΔΕΠ-Υ, από τη νηπιακή ηλικία, είναι πιο ευτυχισμένα όταν το περιβάλλον – ο χώρος και οι άνθρωποι – έχουν οργάνωση. Αδυνατούν να συμπεριφερθούν έτσι από νωρίς αλλά εκπαιδεύονται ταχύτατα!

Η καλή επικοινωνία των γονιών με το νηπιαγωγείο και το σχολείο ωφελεί καθοριστικά.

Μερικοί στρατηγικοί τρόποι ενίσχυσης της οργάνωσης στο παιδί με ΔΕΠ-Υ είναι οι εξής:

1. Συμμετοχή του παιδιού στην οργάνωση -νοικοκύρεμα του δωματίου του , μετά από υπόδειξη του τρόπου, από τη μητέρα, από την ηλικία των 2 ετών
2. Ελαχιστοποίηση των απαιτήσεων σχετικά με την οργάνωση.
3. Επανάληψη συχνή του τρόπου οργάνωσης του δωματίου
4. Σταθερό πρόγραμμα ημέρας. Προτείνουμε, σε στιγμή ηρεμίας, όπως τη στιγμή του φαγητού, να συζητιέται το πρόγραμμα, για να ακούγεται!
5. Συζήτηση με παιδαγωγό/εκπαιδευτικό, τη συγκεκριμένη ανάγκη του παιδιού.
6. Συμμετοχή παιδιού σε αθλήματα
7. Συμμετοχή σε ομάδα για εκμάθηση Μουσικής
8. Το καθημερινό παιχνίδι οργάνωσης παιδιού-γονιού www.grigorisbooks.gr

Η ρουτίνα στις Δράσεις, η επανάληψη του καθημερινού προγράμματος αποτελεί το κλειδί του ενδιαφέροντος στο παιδί με δυσκολίες προσοχής. Καταλαβαίνουμε ότι έτσι λιγοστεύουν οι εκπλήξεις στο παιδί και συγχρόνως παραμένει σταθερή  η οργάνωση της ημέρας.

 

Τα συμπτώματα τής ΔΕΠ-Υ, η διάσπαση προσοχής, η παρορμητικότητα και η υπερκινητικότητα οδηγούν σε προβλήματα αυτοελέγχου. Ως συνέπεια, τα παιδιά με τη διαταραχή αυτή, χρειάζονται περισσότερο έλεγχο από τους ενήλικες.

 

Κλείνοντας, ανακεφαλαιώνω λέγοντας ότι ο τρόπος που εκπαιδεύεται και οργανώνεται το παιδί από τη στιγμή της γέννησής του επηρεάζει όλη την παιδική, εφηβική και ενήλικη ζωή του. Είναι ευθύνη του περιβάλλοντος του παιδιού να το βοηθήσει.