«Ζωγραφίζω ό,τι νιώθω»

Ελευθερία Δημητροπούλου

Εθελόντρια

 Ένα από τα χαρακτηριστικά συμπτώματα που χαρακτηρίζει τα παιδιά με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητα είναι η παρορμητικότητα που πολλές φορές καταλήγει σε επιθετική συμπεριφορά. Τα δεπάκια όταν αποδιοργανώνεται η σκέψη τους, δεν μπορούν να ρυθμίσουν την συμπεριφορά τους με αποτέλεσμα να αντιδρούν επιθετικά στους γύρω τους, δείχνοντας έτσι τη δυσφορία για τα συμπτώματά τους.

Η επικοινωνία με εσάς, τους ίδιους τους γονείς, επιβεβαιώσαμε ξανά ότι η καραντίνα με τον εγκλεισμό έχει δημιουργήσει «πόλεμο» στο σπίτι. «Το παιδί μου κλαίει και ξεσπά πάνω μου όταν δεν του κάνω τα χατίρια», «οι σχέσεις με τα αδέρφια του είναι μάλλον…ναρκοπέδιο», «όταν συναντά τους φίλους του στο πάρκο φωνάζει και δεν τους συμπεριφέρεται σωστά», «όταν δουλεύω από το σπίτι, πραγματικά αγανακτώ να του εξηγήσω πως δεν μπορώ να του αφιερώσω χρόνο εκείνη την στιγμή» είναι κάποιες από τις δηλώσεις που ακούμε συνέχεια από εσάς.

Πώς μπορούμε να φέρουμε χαρά στα ίδια τα παιδιά μας; Πώς θα αντικαταστήσουμε το πλαίσιο «πολέμου» στις καρδίες τους φέρνοντας «ειρήνη»;

Το βιβλίο της ψυχοπαιδαγωγού Μαριάννας Λαγουμίδη και προέδρου στο Επιστημονικό δίκτυο i-paidi, κρύβει θησαυρούς και…όχι μόνο! Τα 260 παιχνίδια-δραστηριότητες που το αποτελούν και απευθύνονται σε γονείς και σε παιδιά με ΔΕΠ-Υ, μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ως τρόποι παρέμβασης για αυτές τις συμπεριφορές.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τη δραστηριότητα «ΖΩΓΡΑΦΙΖΩ ΟΤΙ ΝΙΩΘΩ» παιχνίδι της 37ης εβδομάδας:

 

«Η μαμά Ειρήνη περπατά στο δωμάτιο, χαμογελά έντονα και μετά ζωγραφίζει στο χαρτί, όρθια, γρήγορα, μια φατσούλα που χαμογελά. Μετά παρακινεί το παιδί της να κάνει το ίδιο λέγοντας: «Τώρα ας γίνεις ο γελαστός ζωγράφος. Θα χαμογελάς και θα ζωγραφίσεις μια φατσούλα με το χαμόγελό σου» και αφήνει μια κόλλα-χαρτί πάνω στο τραπεζάκι. Μετά φτιάχνουν και άλλες πολλές πολλές φατσούλες και τις στολίζουν στον τοίχο.»

Την επόμενη ημέρα, η μαμά Ειρήνη περπατά λυπημένα κλαψουρίζοντας και μετά ζωγραφίζει σε λευκό χαρτί, μια φατσούλα που κλαίει. Μετά, ζητάει από το παιδί της να κάνει το ίδιο. Τις επόμενες ημέρες ζωγραφίζει ο ένας την φατσούλα με το συναίσθημα του άλλου, όποιο και αν είναι αυτό: λύπη, θυμός, αδιαφορία!

Μέσα από όλη αυτή την διαδικασία γονιός και παιδί θα εξασκηθούν στην ενσυναίσθηση και θα μπορούν να κατανοούν τα συναισθήματα ο ένας του άλλου. Όλη η οικογένεια καλείται να μπει σε αυτή την διαδικασία! Με την πάροδο του χρόνου, το δεπάκι θα μπορέσει να αναγνωρίζει τα συναισθήματά του και να τα «μεταδώσει» στα αγαπημένα του πρόσωπα! Θα καταλάβει, έτσι, ότι δεν είναι μόνο του στο δύσκολο μονοπάτι διαχείρισης των συναισθημάτων του που αλλάζουν πολύ έντονα και ότι είναι καλοδεχούμενο να μιλήσει για αυτά όποτε το κρίνει απαραίτητο. Το άγριο και επιθετικό κλίμα θα δώσει τη θέση του, κάτω από αυτές τις συνθήκες, σε ένα περιβάλλον «ειρηνικό», αλληλέγγυο, ήρεμο.

Εσύ τι λες, θα έρθεις να παίξουμε μαζί;

Σύντομα θα λάβεις περισσότερες λεπτομέρειες. Εφάρμοσε τα παιχνίδια και μοιράσου τις εντυπώσεις και τους προβληματισμούς σου στο info@ipaidi.gr!