Πώς κάνουμε εύκολο διάλογο με ένα δεπάκι;

 

Ένα από τα πιο κοινά αιτήματα που απευθύνουν οι γονείς στην επιστημονική μας οικογένεια είναι για το πως μπορούν να μιλήσουν στα παιδιά τους με ΔΕΠ-Υ. Η έλλειψη συγκέντρωσης, η παρορμητική συμπεριφορά και οι έντονες αντιδράσεις, συνήθως, μας εμπιστεύεστε, δεν σας επιτρέπουν έναν υγιή και εύκολο διάλογο με τα παιδιά σας. Οι πιο κοινές σας ομολογίες συνοψίζονται στα:

«Ο Γιώργος άρχισε να ουρλιάζει και να χτυπάει την αδερφή του μόλις τον μάλωσα για την συμπεριφορά του στη γιαγιά.»

«Όταν ο μπαμπάς της Κατερίνας και εγώ προσπαθήσαμε να συζητήσουμε μαζί της πόσο σημαντικό είναι να τηρεί τους κανόνες της τάξης, εκείνη απλά έτρεχε πάνω κάτω σε όλο το σπίτι, κοπάνησε την καρέκλα και μετά τη πόρτα του δωματίου της. Δεν βγήκε από εκεί τις επόμενες τέσσερεις ώρες.»

«Όσες φορές προσπαθούμε να πούμε στον Κώστα να μιλάει πιο ήρεμα στους φίλους του, λέει ότι δεν τον αγαπάμε και δεν τον καταλαβαίνουμε. Έχουμε αρχίσει να απελπιζόμαστε.»

Τι συμβαίνει όταν αποτυγχάνουμε να μιλήσουμε με τα παιδιά μας;

• Χάνουν την ευκαιρία να δεθούμε συναισθηματικά
• Χάνουν τις προτάσεις-συμβουλές μας
• Χάνουν την αυτοπεποίθηση τους και σταματούν να πιστεύουν ότι αξίζουν γιατί δεν ακούν ότι δεν ευθύνονται για τα συμπτώματά τους
• Χάνονται σε ένα φαύλο κύκλο μάταιας προσπάθειας. Όταν δεν μιλάνε με τα κατάλληλα άτομα, τα δεπάκια δεν μπορούν να διαχειριστούν τα συμπτώματά τους. Δεν μπορούν να συζητήσουν τις δυσκολίες τους και τελικά, επιλέγουν να επαναλαμβάνονταν τις ίδιες συμπεριφορές, έχουν τα ίδια αποτελέσματα και καταλήγουν στις ίδιες αποτυχίες.
• Καταδικάζουν την ενήλικη ζωή τους, σε συναισθηματική ανωριμότητα και δυσκολία. Όσο δεν παρεμβαίνουν στα συμπτώματα της ΔΕΠ-Υ, τόσο πιο δύσκολη θα είναι η ισορροπία και επιτυχία στην ενηλικίωση.

Πώς, λοιπόν, μπορούμε να μιλήσουμε στα μικρά δεπάκια;

• Δείχνουμε ενσυναίσθηση στα παιδιά μας, να τα κάνουμε να καταλάβουν δηλαδή ότι μπορούμε να μπούμε στη θέση τους. Παύουμε να είμαστε επικριτικοί και προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο δύσκολο είναι για ένα μικρό παιδί να διαχειρίζεται στην καθημερινότητά του τα συμπτώματα της συγκεκριμένης διαταραχής. «Γιάννη μου, καταλαβαίνω πόσο δυσκολεύεσαι μα συγκεντρωθείς και να ακολουθήσεις τους κανόνες της τάξης..».

• Επικεντρωνόμαστε στα θετικά. Όταν συζητάμε μαζί τους, σχολιάζουμε ό,τι καλό και όμορφο έχουν καταφέρει, αποσιωπώντας τα αρνητικά. Δεν επικεντρωνόμαστε σε κάποια αποτυχία ή καταστροφή. «Χαίρομαι πολύ που προσπάθησες να απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις. Μπράβο σου! Σίγουρα θα είσαι τώρα πολύ ικανοποιημένος!».

• Διατηρούμε τη φωνή μας σε χαλαρούς και ήπιους τόνους. Καθώς η ΔΕΠ-Υ είναι μια διαταραχή με έντονη την έκρυθμη συμπεριφορά, τα παιδιά νιώθουν ασφάλεια όταν έχουν ανθρώπους δίπλα τους που τους ηρεμούν. Όταν η ένταση της φωνής μας είναι ήρεμη, εμπνέει μια σιγουριά στα παιδιά και χωρίς να το καταλάβουν τα βοηθά να εναρμονίζονται μαζί μας και να ρίχνουν τους ρυθμούς τους. Ως αποτέλεσμα, μπορούν πιο εύκολα να συντονιστούν στο διάλογο που κάνουν μαζί μας και να συνομιλήσουν χωρίς φωνές.

Σε καμία περίπτωση δεν ξεχνάμε να ζητάμε την απαραίτητη βοήθεια από τους ειδικούς! Η επιστημονική οικογένεια του i-paidi.gr βρίσκεται πάντα δίπλα σας, στο 2106778528 και στο info@i-paidi.gr !