9 κόλπα για να μοιραστεί αγάπη η ΔΕΠ-Υ
Ζεστασιά, αγάπη, γνώση και κόπο χρειάζεται η αγάπη στην οικογένεια όπου υπάρχει μέλος με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής ή/και Υπερκινητικότητα, ΔΕΠ-Υ. Οι κοινές στιγμές είναι από πολύ ευχάριστες έως πολύ επώδυνες. Οι αγκαλιές, η ζωντάνια αλλά και ο θυμός, η αδιαφορία και η απροσεξία περισσεύουν στα νήπια, στους εφήβους και στους ενήλικες. Μήπως χρειάζεται η γνώση των χαρακτηριστικών της διάσπασης ή της υπερκινητικότητας ή αφηρημάδας ή της συνεχούς επιθετικότητας ώστε να επικοινωνήσουν τελικά ο δότης και ο λήπτης της αγάπης;
Ακολουθούν κάποια κόλπα-κλειδιά της αγάπης:
- Από τον έρωτα στο γάμο: Οι σύντροφοι που έχουν να διαχειριστούν τη ΔΕΠ-Υ, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Μπορεί αρχικά να αντάλλαζαν αποκλειστικό ενδιαφέρον αλλά σταδιακά η μεγάλη διάσπαση, ταράσσει την καθημερινότητα του γάμου. Οι ανοιχτές συζητήσεις και η κατανόηση βοηθούν.
- Διαχείριση και αλλαγή συναισθημάτων: Η συμπεριφορά και τα ξεσπάσματα του συντρόφου με ΔΕΠ-Υ, φέρνουν αντίστοιχα ξεσπάσματα και αλλαγή συμπεριφοράς και στον άλλο σύντροφο. Ο ανταγωνισμός οφείλει να σταματήσει. Προφανώς και δεν ευθύνεται για όλα η ΔΕΠ-Υ. Οι σύντροφοι οφείλουν να επικοινωνούν.
- ΔΕΠ-Υ και διαχείριση: Αν δεν έχει υπάρξει κάποια πρώιμη παρέμβαση, είναι απαραίτητο οι σύντροφοι με ΔΕΠ-Υ, να ακολουθήσουν την απαραίτητη καθοδήγηση ώστε να διαχειριστούν την ένταση των συμπτωμάτων τους.
- Γνωριμία των συμπτωμάτων: Είναι πολύ σημαντικό και οι δύο σύντροφοι να έχουν την κατάλληλη επίγνωση για τη φύση και ένταση των συμπτωμάτων της ΔΕΠ-Υ. Μόνο με ένα κοινό έδαφος, μπορούν να μιλούν την ίδια γλώσσα και να λύνουν τους προβληματισμούς τους.
- Κοινή ανάληψη ευθυνών: Αν και ο σύντροφος με ΔΕΠ-Υ, δυσκολεύεται να αναλάβει ευθύνες και ειδικά αυτές του νοικοκυριού, δεν θεωρείται λύση να πέσουν όλες οι ευθύνες πάνω στον άλλο σύντροφο. Ο καθένας πρέπει να προσπαθεί διαφορετικά με τον τρόπο που μπορεί.
- Παρορμητικές αντιδράσεις: Αν και τα συμπτώματα της ΔΕΠ-Υ είναι πολύ σοβαρά για μία σχέση, δεν την καταστρέφουν αυτά καθαυτά. Οι αντιδράσεις των δύο συζύγων προκαλούν εντάσεις. Το να κάτσουν οι δύο σύζυγοι και να συζητήσουν πάνω στις αντιδράσεις τους και να αλλάξουν το μοτίβο πάνω στο οποίο λειτουργούν, δίνει μια αισιοδοξία για την συνέχεια της σχέσης τους.
- Μείωση παραπόνων: Είναι λογικό ο σύντροφος χωρίς ΔΕΠ-Υ, να έχει αρκετά παράπονα από το σύντροφό του. Ο καταιγισμός όμως από ένα σύνολο πληροφοριών, αρνητικών τον οδηγεί σε μεγαλύτερη ανασφάλεια, ματαίωση και μοναξιά. Το να βρεθούν άλλοι τρόποι επικοινωνίας θα σώσουν την σχέση.
- Το παιχνίδι της κατηγορίας: Είναι πολύ εύκολο ανάμεσα σε δύο συντρόφους με ΔΕΠ-Υ να επικρατούν η μία κατηγορία μετά την άλλη. Ο ένας αναφέρει τα συμπτώματα της ΔΕΠ-Υ και ο άλλος τις θυμικές αντιδράσεις ως απάντηση σε αυτά. Το να επικεντρωνόμαστε στη συμπεριφορά και όχι στο άτομο, βοηθά με μεγαλύτερη ασφάλεια να ξεπεραστεί το πρόβλημα.
- Το μοτίβο Γονέα-Παιδιού: Το πιο καταστροφικό μοτίβο σε μια σχέση ΔΕΠ-Υ είναι όταν ο ένας σύντροφος γίνεται ο υπεύθυνος «γονέας» και ο άλλος το ανεύθυνο «παιδί». Αυτό προκαλείται από την ασυνέπεια που είναι εγγενής στη μη διαχειρίσιμη ΔΕΠ-Υ. Ο σύντροφος χωρίς ΔΕΠ-Υ, καλείται να χρησιμοποιήσει τεχνικές υποστήριξης και υπενθύμισης που θα ενεργοποιήσουν τον άλλο σύντροφο.
…………………………………..
Η ατομική εμπειρία του καθένα βοηθά στη γνώση και μας ευχαριστεί! Γιατι μαθαίνουμε από τον άλλο άνθρωπο!
