Δυσκολίες στο σπίτι με το παιδί με ΔΕΠ-Υ

Μαμά Ειρήνη

Φίλες-μαμάδες καλέσαμε να μας ενημερώσουν για την καθημερινότητα με το παιδί με ΔΕΠ-Υ. Δύσκολες ώρες περνούν, μα και γεμάτες ενδιαφέρον!!!

Η μαμά-Ειρήνη, είναι η πρώτη που μας γράφει για την ιστορία της. Σήμερα, ανεβάζουμε την ζωή στο σπίτι, μετά το μεσημέρι. Περιμένουμε τα σχόλιά σας για να κάνουμε διάλογο!!!

Το έξυπνο παιδί μου με ΔΕΠ-Υ, για να έρθει να καθίσει στο τραπέζι, τον φώναζα πάνω από δέκα φορές. Μετά, έκανα το ίδιο για να αποφασίσει να πάει στο γραφείο του. Έλεγα τώρα είναι η ώρα να διαβάσουμε. Άρνηση, γκρίνια και πολλά άσχημα λόγια όπως: «Δε μου αρέσει το σχολείο, δε θέλω να ξαναπάω, παράτα με» και πολλά άλλα. Τι να κάνω η μάνα;

 

Όταν δεν έπιανε ο ήρεμος τρόπος ξεκινούσα τις απειλές. Ό,τι του άρεσε δεν θα το κέρδιζε. Μόλις, επιτέλους,ερχόταν τον έπιανα αγκαλιά,τον χάιδευα και έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να είναι ήρεμος για να τελειώσουμε την ανάγνωση και τις εργασίες. Ως δια μαγείας έπεφτε το μολύβι, η σβήστρα, έσπαγε η μύτη του μολυβιού, δε βολευόταν στη καρέκλα και ότι άλλο μπορούσε να σκεφτεί για να διακόψει και να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.

 

Υπήρχαν μέρες που όλα πήγαιναν “φυσιολογικά ” χωρίς παράπονα από τα παιδιά και από τους εκπαιδευτικούς. Λέγαμε: Ωραία πάμε καλά!!! Μετά, είχαμε πισωγυρίσματα και απογοητευόμασταν. Νιώθαμε σαν γονείς ότι τίποτα δεν κάνουμε σωστά και ότι δεν τον μάθαμε τίποτα από τρόπους και απο συμπεριφορά.

 

Πηγαίναμε για ύπνο εξουθενωμένοι. Ο Ιγνάτης χοροπηδούσε στο κρεβάτι του πολύ ώρα. Με το ζόρι πάλι ακόμα και να ξαπλώσει. Διάβαζα κάθε μέρα καινούριο παραμύθι και στριφογυρίζε μέχρι να τον πάρει ο ύπνος. Όταν τον κοιτούσα, κοιμισμένο πια, η κούραση ήταν ολοφάνερη στο πρόσωπό του. Ξυπνούσε μέσα στη νύχτα από εφιάλτες. Προφανώς ξαναζούσε  στο όνειρό του τις δυσκολίες της ημέρας που πέρασε.

 

Φέτος λοιπόν, 7 ετών πια, αρκετά πιο ώριμος σε σχέση με πέρισυ. Έχουμε ακόμα δύσκολες μέρες αλλά σε αραιή συχνότητα. Και έχω μάθει πια τρόπους και κολπάκια να ξεπερνάει την πίεση που νιώθει τη συγκεκριμένη δύσκολη στιγμή του γρηγορότερα.

 

Ειδικά με τη βοήθειά σας Κυρία Μαριάννα,  -σας γνώρισα μέσω του i-paidi και ερχόμαστε σε επικοινωνία όταν δεν ξέρω πώς να αντιδράσω σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, επειδή δεν είμαι ειδικός- οι συμβουλές και οι οδηγίες είναι πολυτιμες. Ο γιος όλο και πάει καλύτερα. Δεν είναι ντροπή να ζητάς βοήθεια.

 

Τα καταπληκτικά και πανέξυπνα αυτά παιδιά ,τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ μάς χρειάζονται στο πλάι τους γιατί έχουν πολλά να δώσουν, φτάνει εμείς οι γονείς να έχουμε ανοιχτά μάτια και αυτιά. Ακούγοντάς τα, μαθαίνουμε και εμείς πολλά από εκείνα. Σκοπός δεν είναι να τα κάνουμε αυτό που θέλουμε εμείς αλλά μαζί να ανακαλύψουμε τα ταλέντα τους και να κάνουν στη ζωή τους αυτό που αγαπούν.

 

Κάθε μέρα είναι μια καινούρια μέρα, ας μη μένουμε σε αυτά που μας πονάνε, στα αρνητικά. Ας φοράμε κάθε μέρα το πιο ωραίο και ζεστό χαμόγελό μας. Βλέποντάς μας ευδιάθετους και εκείνα θα έχουν θετικά συναισθήματα.

 

Αγαπώ το Διαφορετικό, Ευρηματικό Παιδί, τον Υπερήρωα μου!!!!!