Ανδρική υπόθεση η Διάσπαση Προσοχής
Γράφει η Ειρήνη Κυριάκου,
Εκπαιδευτικός, με Εξειδίκευση σε ΔΕΠ-Υ, Μ.Δ.
Για το παιδί με Διάσπαση Προσοχής (ΔΕΠ-Υ) μιλάμε τα τελευταία χρόνια. Τι γίνεται όμως όταν και το πρότυπο του αγοριού, ο πατέρας, παρουσιάζει κι εκείνος τις δυσκολίες της ΔΕΠ-Υ; Πώς όλα αυτά επηρεάζουν τη γενικότερη λειτουργία της οικογένειας; Ποιος είναι ο ρόλος της μητέρας και συζύγου; Σε αυτά τα ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να δώσουμε απαντήσεις.
Η αυτοπεποίθηση, όπως γνωρίζουμε, είναι το Α και το Ω για όλους μας, πόσο μάλλον για ένα παιδί. Αφορά τις νοητικές διαδικασίες και τις δεξιότητες που αναπτύσσουν προκειμένου να διαχειριστούν καταστάσεις στις οποίες εμπλέκονται, αξιοποιώντας τις δυνατότητές τους (Braden, 2001). Προκειμένου λοιπόν να ενισχυθεί η αυτοπεποίθηση των παιδιών με ΔEΠ-Υ, σημαντικά είναι τα μηνύματα που λαμβάνουν από το περιβάλλον τους και κυρίως από ανθρώπους οι οποίοι κατέχουν μια σημαντική θέση στη ζωή τους, όπως είναι οι γονείς τους (Plummer, 2001).
Επομένως, για να μπορέσει ένα παιδί να διαμορφώσει μια θετική εικόνα για τον εαυτό του, θα πρέπει να υποστηριχθεί από τους σημαντικούς Άλλους. Παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν την αυτοπεποίθηση ενός παιδιού είναι η αυτοπεποίθηση των γονιών του, η αποδοχή και η αγάπη που εισπράττει, αλλά και η ύπαρξη σαφών προσδιορισμένων ορίων και κανόνων. Ο πατέρας με ΔΕΠ-Υ έχει τις ίδιες ανάγκες.
Η διαχείριση της καθημερινότητας λοιπόν είναι μια πρόκληση για όλη την οικογένεια. Αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει έλλειμμα μνήμης, οργάνωσης, διαχείρισης του χρόνου, της συγκέντρωσης και κινητοποίησης του σε ζητήματα που ενδέχεται να προκύψουν στους κόλπους της οικογένειας. Οι αντιδράσεις του συχνά απογοητεύουν τα μέλη της και αγχώνουν τον ίδιο, υποφέροντας ακόμα πιο συχνά από χαμηλή αυτοπεποίθηση. Τον οδηγεί στην κατάθλιψη, και πολλές φορές είναι επιρρεπής σε εθισμούς.
Η ΔΕΠ-Υ είναι η κατεξοχήν διαταραχή του «ξέρω τι πρέπει να κάνω, αλλά δε μπορώ να το κάνω». Αρκετές εντάσεις δημιουργούνται στις σχέσεις της οικογένειας – συχνά επιβαρύνει τη σύζυγο-μητέρα και πολλές φορές οδηγεί σε υποσχέσεις που δεν υλοποιούνται. «Μα σαν παιδί κάνεις!» τον κατηγορεί συχνά η μάνα.
Σε αυτό το σημείο η μητέρα και σύζυγος θα πρέπει να δείξει κατανόηση, ψυχραιμία, υπομονή και να προφυλάσσει τα πρόσωπα της οικογένειάς της από επικριτικούς ανθρώπους. Ακόμη, χρειάζεται να επιβραβεύει τις προσπάθειες πατέρα και παιδιού και να τις ενισχύει. Με πρωταγωνιστή τη μητέρα, η οικογένεια θα πρέπει να λειτουργεί ως ομάδα ακολουθώντας τους ρυθμούς και τις ανάγκες όλων.
