5 ερωτήσεις των γονέων στον Ψυχοπαιδαγωγό
Γράφει η εθελόντρια Ελευθερία Δημητροπούλου
Επιστημονική επιμέλεια από τη Μαριάννα Λαγουμίδη,
Πρόεδρος i-paidi,
Ψυχοπαιδαγωγός, ΔΕΠ–Υ LONDON UNIVERSITY, ΕΚΠΑ
Κοινές, όμοιες ερωτήσεις στέλνουν οι γονείς για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα δεπάκια λόγω της συμπτωματολογίας της Διαταραχής Ελλειματικής Προσοχής ή/και Υπερκινητικότητας, ΔΕΠ-Υ, στην επιστημονική ομάδα του i-paidi. Αιτία είναι οι πολλαπλές δυσκολίες, η άγνοια αντιμετώπισης και το απύθμενο άγχος που δημιουργείται. Ασχέτων των εξατομικευμένων διαφορών, κοινή καθοδήγηση δίνεται στους γονείς, να βρίσκονται δίπλα στο παιδί και συγχρόνως να ζητήσουν βοήθεια από τον κατάλληλο θεραπευτή για τις απαραίτητες άμεσες παρεμβάσεις.
Ας δούμε, μαζί, τι ρωτάτε περισσότερο:
1. «Γιατί το παιδί μου δυσκολεύεται να έχει καλές σχέσεις με τα αδέρφια του; Γιατί εκείνα απομακρύνονται και δεν προσπαθούν;»
Τα έντονα χαρακτηριστικά των παιδών με ΔΕΠ-Υ, έχουν πρωταρχικό αντίκτυπο στις σχέσεις με τα αδέρφια τους. Τα τελευταία αδυνατούν να ανέχονται συνέχεια την παρορμητική και επιθετική συμπεριφορά τους, με αποτέλεσμα να απομακρύνονται. Ταυτόχρονα τα δεπάκια δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, απογοητεύονται και απομονώνονται και μέσα στην οικογένειά τους.
2. «Γιατί το παιδί μου δεν έχει φίλους;»
Η ίδια κατάσταση που περιγράφηκε παραπάνω, διοχετεύεται και διογκώνεται στις φιλικές σχέσεις που προσπαθούν να σχηματίσουν τα δεπάκια – ειδικά μετά την ηλικία τών 8 ετών. Όπως τα αδέρφια, έτσι και οι φίλοι αυτών των παιδιών, αγνοούν εντελώς την αιτία που προκαλεί την έντονη και ασταθή συμπεριφορά τους και δυσκολεύονται να αναπτύξουν διαπροσωπικές σχέσεις με τα δεπάκια. Τα δεπάκια απομονώνονται και πάλι από κάθε είδους παιχνίδι και παρέα. Η κατάσταση αυτή δημιουργεί μείωση στην αυτοπεποίθηση όπως και στην κοινωνικότητα.
3. «Γιατί το παιδί μου είναι τόσο επιθετικό;»
Η ΔΕΠ-Υ είναι διαταραχή με έντονη ματαίωση, με συνέπεια τα αυξημένα επίπεδα επιθετικότητας. Οι γονείς καλούνται εγκαίρως να ζητήσουν επιστημονικές συμβουλές παρέμβασης από τον εξειδικευμένο θεραπευτή και να βοηθήσουν τα παιδιά τους και συγχρόνως καθοδήγηση στη δικη τους συμπεριφορά. Όσο πιο νωρίς αποκτήσουν έλεγχο της συμπεριφοράς τους τα δεπάκια, τόσο περισσότερη αυτογνωσία θα έχουν στο μέλλον.
4. «Γιατί το παιδί μου δεν μπορεί να προσαρμοστεί στην τάξη;»
Η ανυπακοή και η αδυναμία συνεργασίας στους κανόνες της τάξης είναι η απόρροια των συμπτωμάτων της ΔΕΠ-Υ, ιδιαίτερα στις μικρότερες ηλικίες. Τα δεπάκια, προκαλούν την πιο μεγάλη ένταση στα πλαίσια του σχολείου και αδυνατούν να ακολουθήσουν το σύνολο, στριφογυρνώντας μέσα στην τάξη, φωνάζοντας ή ενοχλώντας τους συμμαθητές τους.
5. «Φοβάμαι. Θα καταφέρει το παιδί μου να έχει μια καλή σχολική πορεία;»
Η απροσεξία, η παρορμητικότητα, η επιθετικότητα και η συνεχής κίνηση προκαλούν μειωμένη αυτοεκτίμηση, σχολική και ακαδημαϊκή επιτυχία. Οι φίλοι δεν υπάρχουν, οι καλοί βαθμοί δεν έρχονται, η επιτυχία στα αθλήματα είναι απούσα.
Αντιστρέφονται οι παραπάνω αρνητικές συνέπειες μόνο με την έγκαιρη εξατομικευμένη συμπεριφοριστική παρέμβαση στο παιδί από τον κατάλληλο θεραπευτή, ξεκινώντας στα 4,5 έτη, και με τη σύγχρονη καθοδήγηση-coaching στους γονείς του και τη συνεργασία με το σχολείο.
Ας προγραμματίσουμε, λοιπόν, να λαμβάνουμε την εξειδικευμένη αξιολόγηση και παρέμβαση που ταιριάζει στο παιδί μας και στην οικογένειά μας, για να έχουμε καλη, θετική πορεία!
