Προσφέρει υποστήριξη το λατρεμένο παιδί δεπάκι

«Μαμά, δεν φαίνεσαι καλά…. Κοίτα, σου έκοψα ένα λουλούδι. Και έφτιαξα και μία ζωγραφιά με εμάς αγκαλιά. Σε αγαπώ, μαμά. Έφτιαξα τις αγαπημένες μας φέτες με ταχίνι. Ωχ, μη φωνάξεις για τα ποτήρια που έσπασα…θα τα μαζέψω ματά. Μαμά μου…»

Όταν μιλάμε με παιδί με τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής ή και Υπερκινητικότητα, ΔΕΠ-Υ, επικεντρωνόμαστε συχνά στα αρνητικά συμπτώματα, την ένταση που έχουν και στις αρνητικές συνέπειες που προκαλεί. Στις αδυναμίες και στις δυσκολίες. Στα προβλήματα που φέρνει ο παρορμητισμός και η έλλειψη προσοχής τους. Φοβόμαστε το κοινωνικό στίγμα.

Συχνά ξεχνάμε να αφεθούμε στο μεγαλείο του ενθουσιασμού και της ευαισθησίας του. Άλλοτε πάλι, δεν τονίζουμε ή δεν ενθουσιαζόμαστε για την ευαισθησία που δείχνει. Σπάνια επιβραβεύουμε την επιτυχία του. Συνολικά μιλώντας, το δημιουργικό  παιδί μας με ΔΕΠ-Υ μοιράζει αγκαλιές, φιλιά, αποδέχεται κάθε πρόταση παιχνιδιού και καινοτομίας!

Τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ, ακριβώς επειδή δεν φιλτράρουν πολύ τις καταστάσεις και τα πράγματα, ζουν την κάθε στιγμή πιο αυθόρμητα. Πιο ζωντανά. Γελούν πιο δυνατά από τους γύρω τους. Χαίρονται με το παραμικρό. Αγκαλιάζουν πιο εύκολα. Αισθάνονται έντονα. Εκφράζονται αληθινά. Αγαπούν και δένονται. Συνομιλούν φωναχτά. Τραγουδούν και χορεύουν. Δεν κάθονται αλλά ενθουσιάζονται.

Πολλές φορές χρειαζόμαστε αρκετό χρόνο για να συνειδητοποιήσουμε τη συνύπαρξη, της δυσκολίας με την μέγιστη ικανότητα, στο ίδιο παιδί! Ας εκτιμήσουμε, ας ευχαριστηθούμε και ας χαρούμε την ποικίλη συμπεριφορά του.

Να αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να γίνουμε πάλι παιδιά. Μετά, ας πλησιάσουμε τα μικρά δεπάκια. Να τα αισθανθούμε. Να τρέξουμε. Να πέσουμε. Να παίξουμε. Να λερωθούμε. Να γελάσουμε. Να χτυπήσουμε. Να τσαντιστούμε. Να χάσουμε και να νικήσουμε, μαζί τους. Να ζήσουμε!