Το αγόρι-σβούρα συνήθως γίνεται υπερκινητικός άντρας
Υπάρχει συνέχεια και συνέπεια ανάμεσα στο υπερκινητικό νήπιο και στην ενήλικη ζωή όταν γίνει άντρας.
Είναι σίγουρο ότι η σχέση του νηπίου-σβούρα και του υπερκινητικού ενήλικα είναι αναπόφευκτη; Οι έρευνες λένε ότι 80% των παιδιών αυτών γίνονται ενήλικες με Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής ή/και Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ).
Γονείς, γιατροί και εκπαιδευτικοί πρέπει να διαγνώνουν έγκαιρα την υπερκινητικότητα, όπου υπάρχει και να παρεμβαίνουν με στρατηγική!!! Άραγε ποιοι παράγοντες στο Νηπιαγωγείο, επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο την ανάπτυξη του παιδιού; Μήπως η αντίδραση των γονιών στο σπίτι παίζει καθοριστικό ρόλο; Μήπως οι στρατηγικές διαχείρισης και οι μέθοδοι εκπαίδευσης από τις Νηπιαγωγούς έχουν άμεσο αντίκτυπο στην ωριμότητα του παιδιού; Μήπως γενετήσιοι παράγοντες είναι καθοριστικής σημασίας;
Και στα τρία παραπάνω ερωτήματα η απάντηση είναι ΝΑΙ! Και συμπληρώνουμε τον τελευταίο καθοριστικό παράγοντα που είναι το φύλο του παιδιού!
Η Sonuga Barke (2016) ανακοίνωσε ότι οι ενδείξεις ανώριμης συμπεριφοράς –αναλόγως της ηλικίας- αγοριού ακόμη και απο την ηλικία των 15 μηνών έχουν καθοριστική σημασία στην εξέλιξη του παιδιού. Το υπερκινητικό, το παρορμητικό και το απρόσεκτο βρέφος των 15 μηνών πιθανότατα θα μεγαλώσει ως ένα παιδί με μειωμένη σχολική επίδοση, ως έφηβος με παραβατική συμπεριφορά και ως ενήλικας με διαταραχή ελλειματικής προσοχής και ροπή στα ναρκωτικά.
Ειδικότερα, το παιδί-σβούρα, το 3χρονο και 4χρονο παιδάκι που κινείται ή τρέχει συνέχεια χωρίς αιτία, μετά την ηλικία των 8 ετών, απορρίπτεται από τα συνομίληκα παιδιά, γίνεται ακοινώνητο, εσωστρεφές και απολαμβάνει ελάχιστα τη φιλική και συναισθηματική αποδοχή.
Τελειώνοντας, τονίζω ιδιαίτερα τη συμβολή της οικογένειας η οποία μπορεί να επιδεινώσει ή να μειώσει τα συμπτώματα αυτά: η κοινωνικο-οικονομική κατάσταση είναι άμεσα δεμένη με την Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής ή/και Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ) και όσο πιο ανώτερη είναι εκπαίδευση των γονιών τόσο λιγότερα είναι συμπτώματα της ΔΕΠ-Υ στα παιδιά.
Σημασία λοιπόν έχει να παρατηρούν οι γονείς την εξέλιξη του παιδιού και να μελετούν, να ρωτάνε, να συζητούν τι μπορεί να κάνει το παιδί τους και τι όχι! Υπάρχουν πλέον διάφοροι τρόποι ελέγχου.
πηγή: ncbi.nlm.nih.gov
