Ηρώ Νικήτα

Μέσα σε μια τάξη μπορούμε να διακρίνουμε πολλούς τύπους μαθητών. Το παιδί με ΔΕΠ-Υ έχει τα χαρακτηριστικά που φαίνονται να είναι τα ακριβώς αντίθετα απ’ αυτά του υποδειγματικού παιδιού. Ένα υποδειγματικό παιδί θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ένα παιδί φρόνιμο, υπάκουο, ήσυχο, προσεκτικό, συνεργάσιμο, με ενδιαφέροντα και με κίνητρα.

Απ’ την άλλη το παιδί μας, εμφανίζεται να είναι παρορμητικό και να δυσκολεύεται να καθίσει στην θέση του. Στριφογυρίζει, κουνιέται πέρα δώθε και είναι πολύ ανήσυχο χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Δεν μπορεί εύκολα να συγκεντρωθεί. Κι όμως, το παιδί αυτό έχει κίνητρα και πολλά ενδιαφέροντα και δεν μπορεί να  ελέγξει την συμπεριφορά του. Κάποιες φορές έχει μια ακατανίκητη ανάγκη να τρέξει και να φωνάξει. Γι’ αυτό λοιπόν, το παιδί χρειάζεται την βοήθεια μας γιατί είναι δύσκολο να οργανωθεί μόνο του.

Τι μπορούμε να κάνουμε για να το βοηθήσουμε :

1. Να κάνουμε πολλά διαλείμματα με το παιδί. Τα διαλείμματα βοηθούν τα παιδιά, ειδικά τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ. Έρευνες για τις μαθησιακές δυσκολίες έχουν δείξει ότι, οι μαθητές με ΔΕΠ-Υ θυμούνται πιο πολλά όταν κάνουν συχνά διαλείμματα μεταξύ των διαστημάτων μελέτης. Κι αυτό γιατί;

Επειδή στις μικρές διακοπές δίνεται η δυνατότητα στον εγκέφαλο του παιδιού να επαναλάβει τις πληροφορίες ακόμα κι αν το ίδιο δεν το συνειδητοποιεί εκείνη την στιγμή.

2. Ο ύπνος βοηθά στη μάθηση. Κι όμως! Ο εγκέφαλος είναι περισσότερο δραστήριος τη νύχτα απ’ ότι την ημέρα. Στην περίπτωση του παιδιού μας μπορεί ο εγκέφαλός του να επανεξετάσει τις πληροφορίες έως και 4 φορές!

3. Να βρούμε διαφορετικούς χώρους διαβάσματος και μελέτης για το παιδί. Η αλλαγή χώρου ή και η διαμόρφωση του γραφείου του παιδιού μπορεί να σπάσει την μονοτονία του, να του κεντρίσει το ενδιαφέρον και έτσι να τον βοηθήσει να συγκεντρωθεί πιο εύκολα.

4. Να παρακινήσουμε το παιδί να κάνει το άθλημα που του αρέσει. Τα αθλήματα βοηθούν τα παιδιά να συγκεντρώσουν το μυαλό και το σώμα τους ταυτόχρονα.

5. Τέλος, να μην ξεχνάμε να μιλάμε στο παιδί μας, να το ρωτάμε τι είναι αυτό που το απασχολεί και να το συμβουλεύουμε κατάλληλα. Να ξέρουμε τα πράγματα που το κάνουν χαρούμενο. Να μην του μιλάμε ποτέ με σκληρό τρόπο γιατί έτσι κινδυνεύουμε να υιοθετήσει τις συμπεριφορές αυτές στην εφηβεία και να σταματήσει τις προσπάθειές του να προσαρμοστεί.