I need a Hero!!!

Γράφει η Ειρήνη Κυριακού,
με εξειδίκευση και εμπειρία σε Μ.Δ., ΔΕΠ-Υ

Όπως μας τραγουδά και η Bonnie Tyler, έτσι και ο γονιός είναι ήρωας για το παιδί με ΔΕΠ-Υ. Γιατί; Γιατί η ΔΕΠ-Υ, η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής ή/και Υπερκινητικότητα, δεν αποτελεί απλά μια διαταραχή συγκέντρωσης της προσοχής, αλλά μια νευροβιολογική διαταραχή που υπάρχει συνεχώς και που επηρεάζει όλες τις εκφάνσεις της ζωής του ατόμου, παιδιού ή ενήλικα. Όμως επιδέχεται βελτίωση για να γίνει το παιδί παραγωγικό και να ξεπερνά τις καθημερινές δυσκολίες του, ώστε να ψυχικά πιο ανθεκτικό.

Αξίζει να σημειωθεί χαρακτηριστικά πως η Kim Kensington, ψυχολόγος και coach παραλληλίζει τη διαχείριση της ΔΕΠ-Υ με τη χρήση γυαλιών για τη διόρθωση της μυωπίας: δηλαδή ενώ βλέπεις καλύτερα τον κόσμο με τα γυαλιά, δεν θεραπεύεις, όμως τη μυωπία.

Το παιδί με ΔΕΠ-Υ ναι μεν θέλει, αλλά δεν ξέρει πώς να κάνει ή να ολοκληρώσει μια λειτουργία, ακόμη και την πιο απλή, πχ. να οργανώσει το δωμάτιο του ή να ανταποκριθεί στις ανάγκες της καθημερινότητας του στο σχολείο ή το σπίτι.

Για να το πετύχει αυτό χρειάζεται πολύ δουλειά από μέρους των γονιών του. Η διαχείριση παιδιού με ΔΕΠ-Υ είναι μια καθημερινή διαδικασία και αγώνας.

Στην εφηβεία δε που το άτομο θέλει να σπάσει τα δεσμά με την οικογένεια και να αυτονομηθεί, ο ρόλος του γονιού γίνεται ακόμη πιο δύσκολος, γιατί πρέπει να κρατήσει μια λεπτή ισορροπία. Να καθοδηγεί, αλλά να είναι και αόρατος ταυτόχρονα.

Τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ ακόμα, δέχονται καθημερινά επικρίσεις, δυσμενή σχόλια, απορρίψεις που τα πληγώνουν και γίνονται διστακτικά στην προσέγγιση των συνομηλίκων τους, λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης. Η εσωτερίκευση των συναισθημάτων τους καταλήγει σε κατάθλιψη. Διαφορετικά επιλέγουν να έχουν τον ρόλο του ” κλόουν” σε μια παρέα για να προκαλέσουν την προσοχή της, αλλά κι αυτή η πρακτική εξίσου οδηγεί σε απόρριψη και απομόνωση. Εδώ παρεμβαίνει ο γονιός ως “διαμεσολαβητής” για να προάγει την κοινωνικοποίηση του παιδιού του, βοηθώντας το έτσι να ενταχθεί στην κοινωνία των συνομηλίκων του.

Ο δρόμος λοιπόν είναι μακρύς και με καθημερινές προκλήσεις για το γονιό που θέλει να αποτελέσει το μοχλό κοινωνικοποίησης του παιδιού με ΔΕΠ-Υ.