Εάν οι γονείς κατάφερναν με στριγγλιές να επιβάλλονται στα παιδιά τους, τότε θα ήταν εύκολος ο μηχανισμός της ανατροφής. Αλλά η πραγματικότητα λέει ότι οι φωνές μόνο τις πρώτες φορές φέρνουν αποτέλεσμα!

 Καθημερινά, οι γονείς θέλουν να καθοδηγούν ή να επιβάλλουν στο παιδί τί να κάνει. Πόσο εύκολη θα ήταν η ανατροφή εάν τα παιδιά ήθελαν να υπακούν πλήρως ό,τι τους έλεγαν! Πόσο εύκολα θα λάμβανε πρακτική εφαρμογή η διαπαιδαγώγηση με το μοντέλο που ακολουθούσε ο γονιός! Κι αν υπήρχε κάποια δυσκολία λόγω διαταραχής, όπως ΔΕΠ-Υ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής ή/και Υπερκινητικότητα), θα συμβουλευόταν 45 λεπτά ένα θεραπευτή και όλα θα έπαιρναν το δρόμο τους!

Όμως αυτό που συμβαίνει είναι ότι τις περισσότερες φορές, το παιδί διαμαρτύρεται ή αρνείται ή αναβάλλει αυτό που του ζητά η μαμά και ο μπαμπάς και τότε αρχίζουν η άρνηση, μετά ακολουθούν οι φωνές, μετά οι χειρονομίες, οι βρισιές, το σπάσιμο.

«Συνέχεια του φωνάζω, μα καθόλου δεν με ακούει.» λέει η μαμά Μαρία.   Πόση απογοήτευση! Πιστεύω ότι οι άνθρωποι επιλέγουν να ουρλιάζουν στα παιδιά τους, επειδή απλώς εξαντλήσει άλλους τρόπους για να λύσουν το πρόβλημα και βασίζονται στη δύναμή τους.

Όμως αυτό λειτουργεί όσο το άλλο άτομο είναι πιο αδύναμο από εσάς. Και το παιδί μαθαίνει να διαπραγματεύεται φωνάζοντας. «Και εάν θελήσετε να «ξεμάθει» τον τρόπο αυτό, είναι πολύ δύσκολο. Είναι ακόμη πιο δύσκολο εάν μάθει το παιδί να στριγγλίζει σε συνομίληκους, να παίζει έτσι τα video-games  ή/και να λύνει έτσι τις διαφορές σε σπίτι και σχολείο. Στην αρχή, η φωνή επιβάλλει. Όμως μετά ο τρόπος αυτός υπονομεύει την επιτυχία.» λέει η Μαριάννα Λαγουμίδη, Πρόεδρος i-paidi και ψυχοπαιδαγωγός London University.

Στριγγλίζοντας διδάσκουμε το παιδί ότι

• μόνο η υπερβολική εξουσία οδηγεί στην επιτυχία κάθε στόχου.
• ένα εργαλείο διαχείρισης από το γονιό είναι η άνευ όρων επιβολή.
• δεν χρειάζεται να ακούει τις λέξεις γιατί υπερισχύει η ένταση, ο θυμός, η ματαίωση και η απογοήτευση. Και γνωρίζουμε ότι σε αυτή την περίπτωση κανείς δεν μπορεί να επικοινωνήσει!
• δυστυχώς δεν χρειάζεται να αποκτήσει Ικανότητες λύσης προβλημάτων, συνέπειας και ευθύνης αλλά μόνο Δύναμης Εξουσίας!

Όμως στην ηλικία των 11 ετών, τα παιδιά σταματάνε πλέον να φοβούνται τις στριγγλιές – αντίθετα ενοχλούνται, αμφισβητούν και ψάχνουν αποκλειστικά κάποια παρέα συνομίληκων για να συμμετέχουν. Στα 16 δε, η συνέπεια της στριγγλιάς είναι αναποτελεσματική, κι αν συμπληρωθεί με την αποτυχία που έχει ένα παιδί με αφηρημάδα, παρορμητικότητα ή υπερκινητικότητα, τότε ορθώνει τοίχο μεταξύ γονιού-εφήβου.

Ας δούμε τις εναλλακτικούς τρόπους διαχείρισης της συμπεριφοράς του παιδιού, αντί να φωνάζουμε :

1. Κοιταζόμαστε στα μάτια όταν μιλάμε με το παιδί
2. Χρησιμοποιούμε θετικές και όχι αρνητικές προτάσεις, προσέχοντας τη χροιά της φωνής
3. Οφείλουμε να μιλήσουμε όταν είμαστε σίγουροι για την επιτυχία αυτού που λέμε.
4. Χρησιμοποιούμε ημερήσιο πρόγραμμα της οικογένειας και κάθε μέλους χωριστά -το αναρτούμε σε μέρος εύκολα προσβάσιμο.
5. Συζητάμε για τις φωνές και τις βρισιές που ακούσαμε από το παιδί, όταν μιλούσε με κάποιο φίλο του. Εάν αυτό συμβαίνει και στον μεταξύ μας διάλογο, αναφέρουμε τις συνέπειες.
6. Μόλις αρχίσει να φωνάζει το παιδί, λέμε: «Μην μου μιλάς έτσι. Δεν μου αρέσει.» Και συνεχίζουμε να μιλάμε με ήρεμο τόνο. Εάν ξαναδημιουργηθεί ένταση, φεύγουμε από το δωμάτιο. Το παιδί, αδύναμο και χωρίς κάποιος να το ακούει, θα ηρεμήσει.
7. Ας ακολουθήσουμε ακριβώς ό,τι συμβουλεύουμε! Άλλωστε ως γονείς είμαστε πρότυπο στο παιδί.
8. Αγάπη, Αποδοχή, Αγκαλιά στο παιδί, τη στιγμή που βρίσκεται σε έξαρση.

Όλοι οι γονείς που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα μπορούν να επικοινωνήσουν άμεσα  στο 2106778528, 6932611200, info@i-paidi.gr  και θα λάβουν άμεσα την στήριξη και τις απαντήσεις που χρειάζονται από τους επιστήμονες που συμμετέχουν στην Επιστημονική Οικογένεια i–paidi.