Παιδί με ΔΕΠ-Υ : από το περιθώριο στο επίκεντρο
Τα παιδιά που εμφανίζουν συμπτώματα ΔΕΠ-Υ δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στους ρυθμούς μίας τάξης. Χρειάζονται ειδικό χειρισμό για να εμβαθύνουν αυτά στη γνώση, αλλά πρωτίστως να παραμείνουν ήσυχα κατά τη διάρκεια του μαθήματος, χωρίς να παρακωλύουν την όλη διαδικασία.
Ο Γιώργος είναι ένα παιδί που εμφανίζει έντονα συμπτώματα διάσπασης προσοχής και υπερκινητικότητας. Παρακολουθεί μαζί με άλλα συνομήλικα παιδάκια κάθε Σάββατο το μάθημα των αρχαίων. Η διάρκεια του μαθήματος είναι δύο ώρες με ένα ενδιάμεσο δεκάλεπτο διάλειμμα. Η διαδραστικότητα του μαθήματος αποτρέπει την πλειοψηφία των μαθητών να βαρεθούν.
Δεν συμβαίνει το ίδιο και με το Γιώργο που η προσοχή του αποσπάται ανά πολύ μικρά χρονικά διαστήματα, ενώ παράλληλα με τη συμπεριφορά του δυσκολεύει πολλές φορές τη διαδικασία της μάθησης.
Ένα τρόπος που πάντα φέρνει αποτέλεσμα και χρησιμοποιώ κατά κόρον, ώστε να τον κάνω να παραμείνει «συγκεντρωμένος» στο μάθημα, είναι να γίνει ο βοηθός μου. Σηκώνεται στον πίνακα μαζί μου και συμβάλλει στην παράδοση του μαθήματος, δίνοντας στους συμμαθητές του τις πληροφορίες που ήδη γνωρίζει.
Είναι γνωστό ότι το παιδί με ΔΕΠ-Υ χρειάζεται να έχει τη δυνατότητα κίνησης, λόγω της υπερκινητικότητας που το διακρίνει. Έτσι η όρθια στάση του και η δυνατότητα να μιλάει σε ώρα που κανονικά δεν επιτρέπεται, τον βοηθούν να εκτονώνει τον ενεργητικότητα που τον κατακλύζει. Παρατηρημένο είναι ακόμα το γεγονός ότι επειδή παίρνει πρωτεύουσα θέση μέσα στην ομάδα, μειώνονται οι πιθανότητες να εκδηλώσει επιθετική συμπεριφορά, μιας και πλέον «παίζει» το ρόλο του δασκάλου. Εμφανίζει λοιπόν περισσότερο προστατευτική και συμβουλευτική συμπεριφορά.
Η αποστολή που έχει να φέρει εις πέρας, έχει πολλά επίπεδα και αρμοδιότητες και έτσι δημιουργεί την αίσθηση της εξέλιξης και της εναλλαγής που χρειάζεται ένα παιδί με ΔΕΠ-Υ.
Όλο αυτό έχει ως αποτέλεσμα να επιτυγχάνονται πλείστοι σκοποί : το παιδί παραμένει ήσυχο, δεν εκδηλώνει βίαιη συμπεριφορά και μαθαίνει μιας και συμβάλλει ενεργά στη διαδικασία της μάθησης.