ΔΕΠ-Υ (Διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητα)

Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί διεθνώς μεγάλο ενδιαφέρον σχετικά με τις διαταραχές ης συμπεριφοράς των παιδιών και κυρίως τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ).

Στην Ελλάδα λοιπόν οι έρευνες σχετικά με τη ΔΕΠ-Υ είναι ελάχιστες. Οι γονείς όταν καταλάβουν ότι κάτι συμβαίνει στο παιδί τους, από άγνοια συνήθως, αποδίδουν τη διαταραχή σε κακή συμπεριφορά καθώς δεν γνωρίζουν που να απευθυνθούν για βοήθεια. Αυτό έχει ως απόρροια να προκαλείται μια στρεσογόνος κατάσταση με τους γονείς να νιώθουν ανεπαρκείς να την αντιμετωπίσουν.

Αντίστοιχα, από την άλλη πλευρά, τα παιδιά νιώθουν αδύναμα και αποτυχημένα, μη μπορώντας να προσαρμοστούν στα πλαίσια της σχολικής τάξης, τις περισσότερες φορές με χαμηλή αυτοεκτίμηση και πολύ άγχος. Οι γονείς όμως είναι αυτοί που αναλαμβάνουν το ρόλο του συνοδοιπόρου σ’ αυτό το ‘’ταξίδι’’ του παιδιού, το οποίο θα έχει πολλά ‘’σκαμπανεβάσματα’’ καθώς και δυσκολίες. Είναι όμως τα άτομα αυτά που  μπορούν να επηρεάσουν τα παιδιά τους στο πως νιώθουν σχετικά με τον εαυτό τους; Και αν ναι, χρειάζονται και άμεση καθοδήγηση από τους ειδικούς.

Πώς μπορούν να βοηθηθούν όμως οι γονείς των παιδιών με ΔΕΠ-Υ αλλά και να βοηθήσουν στην όλη αυτή κατάσταση ;

Τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ έχουν την ανάγκη για καθοδήγηση και κατανόηση των γονέων αλλά και των δασκάλων τους, προκειμένου να αξιοποιήσουν στο μέγιστο τις δυνατότητες τους και να επιτύχουν στο σχολικό περιβάλλον. Είναι πολύ λογικό πριν τη διάγνωση να αναπτυχθεί ένα κλίμα απογοήτευσης και θυμού. «Τι δεν κάνω σωστά ;» είναι μια από τις πιο συχνές ερωτήσεις γονέων με παιδιά με ΔΕΠ-Υ. Ωστόσο η βοήθεια ειδικών αν παρθεί έγκαιρα μπορεί να θεωρηθεί και λυτρωτική, προλαμβάνοντας όλα τα αρνητικά συναισθήματα. Οι ειδικοί είναι σε θέση να βοηθήσουν το παιδί αλλά και τους γονείς του, να αναπτύξουν νέες δεξιότητες, συμπεριφορές και τρόπους επικοινωνίας μεταξύ τους. Μερικές λοιπόν από τις «συμβουλές» των ειδικών είναι και οι ακόλουθες:

• H οργάνωση και η τάξη είναι ιδιαίτερα σημαντική ώστε το παιδί με ΔΕΠ-Υ να είναι οργανωμένο και να καταφέρει να ακολουθεί οδηγίες.
• Η τήρηση προγράμματος και η διατήρηση της καθημερινής ρουτίνας κρίνεται αναγκαία, από τη στιγμή που ξυπνάει το παιδί μέχρι και να ξανακοιμηθεί.
• Επίσης η χρήση σημειωματάριου είναι ιδιαίτερα βοηθητική για τις σχολικές εργασίες. Συγκεκριμένα το να δώσουμε στο παιδί να εμπεδώσει τη σημαντικότητα του να σημειώνει ποιες εργασίες έχει για την επόμενη ημέρα.
• Η σαφήνεια και η συνέπεια είναι εξίσου ουσιώδεις όταν απευθύνεται κανείς σε παιδιά με ΔΕΠ-Υ.
• Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ τον έπαινο και την επιβράβευση, όταν το ίδιο το παιδί τηρεί τους κανόνες. Τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ στην πλειονότητά τους είναι συνηθισμένα στην αρνητική κριτική. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό λοιπόν να αναζητήσουμε μια σωστή συμπεριφορά και να την επιβραβεύσουμε.