Έλλειψη Αυτοελέγχου…. με τα μάτια της μαμάς

Γράφει μια μαμά με παιδί με ΔΕΠ-Υ….

Φοβάμαι τις κινήσεις του Γ.. Δεν ξέρω πώς να τον ελέγξω. Δεν μπορώ να τον ελέγξω. Στο σπίτι, όταν θέλει κάτι πρέπει να γίνεται τώρα. Αλλιώς, από παλιά, άρπαζε τα παιχνίδια από τα αδέρφια του και τα χτύπαγε στο τοίχο με αποτέλεσμα να σπάνε ή είχε βίαια ξεσπάσματα απέναντι σε όποιον βρισκόταν πλάι του. Στριφογυρίζει πάντα μέσα στο σπίτι και πολλές φορές κάνει πολύ σοβαρές ζημιές. Σπάει γυάλινα αντικείμενα κατά λάθος και καταλήγει να τραυματίζεται σοβαρά από τα γυαλιά. Δεν μπορεί να ακολουθήσει εύκολα οδηγίες και φοβάμαι για το πώς θα μπορέσει να φτάσει κάποια στιγμή να γίνει ανεξάρτητος.

Όταν βγαίναμε από το σπίτι ήτανε το χειρότερό μου. Πέρναγε τους δρόμους χωρίς να κοιτάει, έκανε ποδήλατο μέσα στη μέση του δρόμου. Στην παιδική χαρά χτύπαγε το σώμα του συνέχεια, δεν μπορούσε να συνεργαστεί με τα υπόλοιπα παιδιά και κατέληγε να τσακώνεται συνέχεια και να χτυπάει. Έπρεπε να είμαι από πίσω του και να τρέχω, να δικαιολογούμαι στις υπόλοιπες μαμάδες. Κρεμόταν από τις κούνιες, πήδαγε από εδώ και από εκεί, ήταν ένας γλυκύτατος σίφουνας.

Στο σχολείο τα ίδια. Ακόμη και τώρα στο Γυμνάσιο, οι καθηγητές κάνουν συνεχώς παράπονα ότι ενοχλεί τους συμμαθητές του, κάνει θόρυβο με την καρέκλα του, πετάει αντικείμενα, φεύγει από στο μάθημα. Τα τετράδια του είναι γεμάτα λάθη απροσεξίας και κόκκινες διορθώσεις….. οι 5 σελίδες που έχει γράψει.

Εγώ βλέπω το παιδί που έχω όμως μπροστά μου. Ένα πανέξυπνο αγόρι γεμάτο συναισθήματα που δεν μπορεί να ελέγξει. Τρέχει για τα αδέρφια και τους φίλους του όταν τους νιώθει στενοχωρημένους και απογοητεύεται τόσο εύκολα και γρήγορα όταν δεν του δίνουν σημασία!!! Βλέπω ότι θέλει και προσπαθεί αλλά ότι δεν τα καταφέρνει πάντα. Καταλαβαίνω πόσο πολύ είναι κουρασμένος από όλα αυτά. Αλλά εγώ θέλω να είμαι εκεί και να τον αγαπώ….