Η έγκαιρη διάγνωση και διαχείριση της ΔΕΠ-Υ, από την προσχολική ηλικία

Πώς μπορούμε να διαχωρίσουμε εάν ένα παιδί είναι υπερκινητικό ή απλά πολύ ζωηρό; Έρευνες ειδικών κατέληξαν σε συμπεράσματα, που μας επιτρέπουν να βάλουμε κάποιες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο ζωηρό και το υπερκινητικό παιδί, με σημαντικότερη, την κινητικότητα. Βέβαια παρατηρούνται και κάποιες άλλες διαφορές στη συμπεριφορά και την ανάπτυξη.

Η σημαντικότερη ίσως διαφορά στη συμπεριφορά ενός υπερκινητικού παιδιού και ενός ζωηρού παιδιού είναι η ικανότητα του δεύτερου να ελέγχει την κινητικότητά του, στις διαφορετικές συνθήκες.

Το υπερκινητικό παιδί βρίσκεται σε μια συνεχή διέγερση, συνεχώς κινείται, τρέχει, σκαρφαλώνει ή χοροπηδάει, ενώ σπάνια μπορεί να ασχοληθεί με το ίδιο παιχνίδι, περισσότερο από τρία λεπτά. Αξίζει να αναφέρουμε ότι ακόμη και με τον καλύτερόο φίλο κι αν παίζουν, βιολογικοί παράγοντες σπρώχνουν τοπαιδί με ΔΕΠ-Υ να αλλάξει παιχνίδι ή δραστηριότητα.

Μεγαλώνοντας αφού ξέρουμε ότι τα παιδιά είναι σκληρά θα του πούνε ότι δεν θέλουν να παίζουν μαζί. Και τότε αρχίζουν οι δευτερογενείς αρνητικές συνέπειες.

Πέρα από την κινητική δραστηριότητα, τα παιδιά με Διάσπαση Προσοχής αντιμετωπίζουν δυσκολίες σε δραστηριότητες που θέλουν λεπτές κινήσεις, όπως είναι η ζωγραφική και η γραφή, ενώ συχνά είναι και αδέξια. Αντίθετα τα ζωηρά παιδιά δεν αντιμετωπίζουν τέτοιες δυσκολίες και μπορεί μάλιστα να είναι ιδιαίτερα επιδέξια.

Η παρατηρητικότητα του γονιού στο σπίτι και η αντικειμενική κρίση του γίνεται όργανο διάγνωσης και εξασφάλισης της ευτυχίας του δικού του παιδιού. Όπου δε, υπάρχει αμφισβήτηση, η επίσκεψη στον ειδικό είναι το καλύτερο δώρο στο παιδί σας!