Το παιδί με ΔΕΠ-Υ στη σχολική αίθουσα

Πλησιάζουμε στην έναρξη της σχολικής χρονιάς. Πώς θα γίνει η σχολική τάξη πιο φιλική προς το παιδί με ΔΕΠ-Υ;

Πρωτεύουσα σημασία έχει η συνεχής εστίαση της προσοχής στο δάσκαλο.  Ο δάσκαλος το καταφέρνει όταν το κάθισμα του παιδιού είναι κοντά στην έδρα και στον πίνακα. Σε καμμία περίπτωση δεν εννοούμε ότι θα πρέπει να είναι απομονωμένο από τα υπόλοιπα παιδιά, απλά θέλουμε να αποφύγουμε να αποσπάται η προσοχή του από αυτά. Σημασία έχει το θρανίο να είναι μακρά από το παράθυρο, στο μέσον της αίθουσας ή στην άλλη άκρη, ώστε να αποφύγουμε την διάσπαση προσοχής του παιδιού από ερεθίσματα –φωνές, γέλια, μπάλα- που εκδηλώνονται έξω από τα παράθυρα. Αρκετά υποστηρικτικό θα ήταν λοιπόν, να κάθεται στο πρώτο θρανίο με έναν αρκετά καλό μαθητή που θα παίζει ενισχυτικά το ρόλο του καθοδηγητή στο παιδί με ΔΕΠ-Υ και θα λειτουργεί ως το καλό παράδειγμα προς μίμηση γι’ αυτό.

Δεδομένης και της υπερκινητικότητας που το διακατέχει, θεμιτό θα είναι να του επιτρέπεται η ελευθερία κινήσεων στη θέση του, με όρια πάντα.

Πρέπει να του δίνεται συγκεκριμένος χώρος και περισσότερος χρόνος για να τακτοποιεί την τσάντα του, τα βιβλία του και τα τετράδιά του, ώστε να εκτονώνει την ενεργητικότητά του.

Με την ίδια λογική, το παιδί αυτό μπορεί να είναι ο μαθητής που θα πάει στο γραφείο των καθηγητών να φέρει κιμωλίες ή θα του αναθέσουμε να βρέχει το σφουγγάρι του πίνακα.

Με αυτούς τους τρόπους ελαχιστοποιούμε τις πιθανότητες το παιδί με ΔΕΠ-Υ να υποκύψει σε εξωτερικά ερεθίσματα αλλά και να εκδηλώνει την υπερκινητικότητά του με τρόπο επιζήμιο προς το μάθημα και άρα να αφοσιώνεται περισσότερο σ’ αυτό.

Ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει η παράδοση του μαθήματος είναι έπειτα το πλέον καθοριστικό βήμα για την ουσιαστική πρόοδο του παιδιού με ΔΕΠ-Υ μέσα στην σχολική διαδικασία.