Αργή και σταθερή βοήθεια

Η παρέμβαση στις δυσκολίες του παιδιού με έντονα ενθουσιώδη  συμπεριφορά ή αλλιώς με παρορμητική συμπεριφορά γίνεται τμηματικά και με θετική ενίσχυση. Τι εννοούμε;

Το παιδί που δεν έχει υπομονή, που μιλάει δυνατά, που κλαίει ξαφνικά, που αγκαλιάζει και φιλάει κάποιον, απλά για να δείξει ότι συμφωνεί μαζί του, «μας ζητάει» να το εξασκήσουμε στην επιθυμητή κοινωνική αντίδραση σε ένα φυσικό ερέθισμα. Υπάρχει άραγε τεχνική;

Βεβαίως  υπάρχει διαδικασία διαχείρισης της συμπεριφοράς. Ας δούμε ένα παράδειγμα και την τεχνική που ακολουθήσαμε (τα ονόματα είναι τυχαία):

Ο Μενέλαος παιδί 10 ετών με ΔΕΠ-Υ, πήγε στην παιδική χαρά με το ποδήλατο για να παίξει. Ενθουσιασμένος που είδε τον Βαγγέλη το φίλο του, κατεβαίνει αμέσως από το ποδήλατο, το παρατάει, τρέχει κοντά του και τον αγκαλιάζει. Ο Βαγγέλης ενοχλείται, τον αποφεύγει, συνεχίζει να παίζει με την κατασκευή που φτιάχνει από ξύλα και δεν δίνει σημασία στο Μενέλαο. Τότε, εκείνος εκνευρισμένος κλωτσάει την κατασκευή του φίλου του. Αρχίζουν καβγά.

Προκειμένου να μάθει το παιδί με ΔΕΠ-Υ να  σέβεται αυτό που κάνει ο άλλος,  παιδί ή ενήλικας, και να μην αντιδρά παρορμητικά, θα πρέπει να του προτείνει ο θεραπευτής μία συμπεριφορά, να τον παρακολουθήσει και μετά θα τον μιμηθεί απόλυτα.

Ενθαρρύνουμε το παιδί λέγοντας ότι «σήμερα μόνο θα μιλήσεις όπως ο κύριος….(τάδε, ο θεραπευτής)». Την επόμενη φορά θα πούμε: «σήμερα θα μιλήσεις και θα τρέξεις όπως ο κύριος…. (τάδε, ο θεραπευτής). Απαγορεύεται να πούμε: «Είσαι μπελάς….δεν πρόκειται να τα καταφέρεις!» ή «Δεν θα θυμάσαι τι είπε, ναι;».

Τελειώνοντας έχω υποχρέωση  να επιστήσω την προσοχή στην αξία της επανάληψης τής βοήθειας: ξανά, ξανά, ξανά! Όσο αργή ή γρήγορη κι αν είναι η πρόοδος τού παιδιού, θα πρέπει να εκπαιδεύονται και οι γονείς, οι οποίοι συνεχίζουν το έργο του θεραπευτή! Μόνο με τον τρόπο αυτό βοηθιέται το παιδί με ΔΕΠ-Υ.