Η ΝΤΕΠΗ ΚΑΙ Ο ΠΑΚΗΣ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΝΟΝΤΑΙ!
Γράφει η Άννα Ματθαίου
Μικρή εισαγωγή: Η Ντέπη και ο Πάκης είναι μαρτυρίες παιδιών με ΔΕΠ-Υ που θέλησαν να μοιραστούν τις προσωπικές τους εμπειρίες χωρίς ανασφάλειες και δισταγμούς. Παιδιά που κατάφεραν να πετύχουν στη ζωή τούς δικούς τους στόχους! Είναι οι αποδέκτες των επιστημονικών αξιολογήσεων κι αναλύσεων των γονιών και των ειδικών.Τι μάς λένε όμως τα ίδια τα παιδιά; Διαβάστε!
Γειά σας! Είμαστε η Ντέπη και ο Πάκης, δύο παιδιά με ΔΕΠ-Υ που κατάφεραν να γίνουν κολλητά φιλαράκια. Όχι και πολύ αγαπημένα αλλά κολλητά σας λέω!Καθόμαστε στο ίδιο θρανίο από την πρώτη δημοτικού και κοντεύουμε να τελειώσουμε το λύκειο. Έγιναν κι οι μαμάδες μας φίλες μαζί με μάς κι έτσι εκτός από το σχολείο βλεπόμαστε κι όλοι μαζί με τις οικογένειες μας. Σκέφτηκα να σας γράψω πώς αισθάνομαι εγώ σαν παιδί με ΔΕΠ-Υ και συμφώνησε κι ο φίλος μου ο Πάκης σ΄αυτό -δεν συμφωνούμε πάντα μην νομίζετε! Δεν καλοθυμάμαι πότε ανησύχησε η συμπεριφορά μου τους γονείς μου, θα πρέπει να σας πούν οι ίδιοι γι αυτό, εγώ όμως δεν ανησύχησα ποτέ για τη δική μου συμπεριφορά, ούτε καταλάβαινα ότι έχω κάποιο ελάττωμα, τι ελάττωμα δηλαδή, μάλλον προτέρημα θα έλεγα!
Ήμουν υπερβολικά ήσυχη, σχεδόν απόμακρη σε σχέση με τα άλλα παιδιά, με τη μόνη διαφορά ότι μου άρεσαν πράγματα ασυνήθιστα για ένα κορίτσι, όπως άς πούμε το μπάσκετ ή το ποδόσφαιρο ή το καράτε! Νομίζω ότι επικοινωνούσα καλύτερα μέσα από το παιχνίδι με τα άλλα παιδιά, όλα τ άλλα τα θεωρούσα βαρετά.
Δεν μου άρεσε το διάβασμα κι επειδή είμαι παιδί χωρισμένων γονιών και ζώ στην επαρχία, η μητέρα μου προσπαθεί με κάθε τρόπο να με πείσει να σπουδάσω από τότε που πήγαινα ακόμη δημοτικό. Ομηρικοί καυγάδες που δεν θα ξεχάσω! Σημειώστε ό,τι κανείς εκπαιδευτικός μέχρι τά δεκαπέντε μου χρόνια δεν είχε αντιληφθεί ότι έχω ΔΕΠ-Υ.
Η ζωή μου έγινε αφόρητη όταν η μητέρα μου αποφάσισε να με γράψει φροντιστήριο για να βελτιώσω την απόδοση μου στο σχολείο η οποία ήταν σχεδόν άθλια. Τότε ήταν που ξεκίνησα να λέω ψέμματα, όχι δεν πήγαινα φροντιστήριο, αντιθέτως γράφτηκα στη σχολή χορού που βρισκόταν στο ίδιο κτίριο. Ο χορός με βοηθούσε να εκφράζομαι και να αισθάνομαι καλύτερα όμως έλεγα ψέμματα στη μητέρα μου κι αυτό έπρεπε να σταματήσει. Η απόδοση μου στο σχολείο χειροτέρευε κι άρχισα τις απουσίες γιατί απλά δεν άντεχα! Ένοιωθα να πιέζομαι από κάτι που δεν μπορούσα να ελέγξω…
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ..
