Η ΝΤΕΠΗ ΜΕ ΔΕΠ-Υ, θυμώνει στο σχολείο !
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ: Οι μικρές αυτές αφηγήσεις είναι οι πραγματικές ομολογίες ενός κοριτσιού με ΔΕΠ-Υ. Στην προσπάθεια μας να κατανοήσουμε οι γονείς και οι ειδικοί επιστήμονες αυτά τα χαρισματικά παιδιά ακούσαμε με πολλή προσοχή τις προσωπικές τους εμπειρίες και μέσα από αυτές γεννήθηκαν η Ντέπη κι ο Πάκης! Ακούστε τους…και δείτε μέσα από τα δικά τους μάτια την ιστορία δύο παιδιών με ΔΕΠ-Υ
Γράφει η Άννα Ματθαίου
Επιστημονική επιμέλεια: Μαριάννα Λαγουμίδη
Είμαι η Ντέπη και είμαι καλά! Σας έλεγα λοιπόν, συνεχίζοντας από τα προηγούμενα, ότι πιεζόμουν πολύ με το φροντιστήριο ελληνικών που μ’ έγραψε η μητέρα μου κι ενώ εκείνη νόμιζε ότι παρακολουθούσα τα μαθήματα, εγώ γράφτηκα σε μία σχολή χορού κι ήμουν τρισευτυχισμένη! Η μητέρα μου, εάν και γνώριζε ότι έχω ΔΕΠ-Υ, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να με πείσει να διαβάζω τα μαθήματα μου όπως όλα τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μου. Νόμιζε ότι έκανε το σωστό, στην πραγματικότητα όμως νομίζω ότι αρνιόταν να δεχτεί την διάσπαση προσοχής που είχα. Ίσως να το θεωρούσε λιγάκι σαν ασθένεια!
Έμαθα να γράφω και να εκφράζομαι χάρη στην έγκαιρη αναγνώριση των συμπτωμάτων της ΔΕΠ-Υ από τη δασκάλα μου στην πρώτη δημοτικού. Έκανα πολύ καιρό να συνειδητοποιήσω ότι διαφέρω στο θέμα της προσοχής και της κατανόησης απ όλα τα παιδιά. Όμως ήμουν αρκετά έξυπνη και προσπαθούσα πολύ. Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω ότι η ενημέρωση των γονέων αλλά και των δασκάλων στο θέμα της διδασκαλίας αλλά και της εκπαίδευσης των παιδιών γενικότερα δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στο σχολείο και στην παιδεία αλλά θα ήθελα να με καταλαβαίνουν – να έχουν ενσυναίσθηση.
Τα παιδιά κάθε ηλικίας αντιμετωπίζουν μ’ αυτή την αθώα «εχθρικότητα» τον κακό συμμαθητή τους, τον απρόσεκτο, τον παρορμητικό ανυπόμονο ταραξία κι έτσι τον απομονώνουν από την σχολική παρέα. Θυμάμαι πόσο ζήλευα τα ομαδικά παιχνίδια τους και θύμωνα τόσο που δεν συμμετείχα κι εγώ που πείσμωνα κι αντιδρούσα άσχημα κι αυτό έκανε τα πράγματα χειρότερα.
Αυτό που θυμάμαι από τα πολύ παιδικά μου χρόνια είναι τον δικό μου θυμό και τη μητέρα μου λυπημένη. Η συμπεριφορά της οικογένειάς μου άλλαξε όταν άρχισα ν’ αρνιέμαι να πάω σχολείο στην Τρίτη δημοτικού. Ήταν, θυμάμαι, η Εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου κι η δασκάλα μας ετοίμαζε μία μικρή παράσταση για το σχολείο, μεγάλο γεγονός για εμάς τα παιδιά: άλλος μαθητής έκανε τον Κολοκοτρώνη, άλλος τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, την Μπουμπουλίνα! Ακόμα και για την λευτεριά είχε δώσει ρόλο η δασκάλα μας εκτός από δύο παιδιά, την Ντέπη, εμένα δηλαδή και τον Πάκη τον συμμαθητή μου, κι οι δύο μας παιδιά με ΔΕΠ-Υ!
Εσείς θα ξαναπηγαίνατε σχολείο μετά απ’ αυτό; Εγώ δεν ήθελα να πάω, όχι γιατί δεν θα συμμετείχα στην παράσταση αλλά γιατί σκεφτόμουν την αντιμετώπιση των άλλων παιδιών που σίγουρα θα με κορόιδευαν.
Συνεχίζεται….
