Η ευθύνη της μητέρας που μεγαλώνει ένα παιδί με ΔΕΠ-Υ

Όταν σε μια οικογένεια συναντάμε παιδιά με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής ή και Υπερκινητικότητα, πέρα από τις δυσκολίες του ίδιου του παιδιού αυτού καθαυτού, αμέσως μας έρχεται στο νου η ευθύνη των γονέων  και ειδικά της μητέρας τους.

Πολλές μητέρες που μιλούν με τους ειδικούς επιστήμονες του i-paidi.gr, εκφράζουν ανοιχτά και φωναχτά τις τύψεις, τις ενοχές, τους προβληματισμούς, τους φόβους, τα άγχη που βιώνουν καθημερινά με τα παιδιά τους.

«Οι δάσκαλοι του Δημήτρη πάλι μας έκαναν παράπονα. Έχουμε κάνει ό,τι πραγματικά περνάει από το χέρι μας και πάλι, τίποτα. Νιώθω συνεχώς ότι αποτυγχάνω σαν ‘μαμά’.»

«Πολλές φορές όταν σκέφτομαι ότι τραβάει το παιδί μου ρίχνω σε μένα και μόνο το φταίξιμο. Κάτι θα κάνω λάθος, δεν μπορεί. Εγώ ευθύνομαι για όλα.»

Οι μητέρες που μεγαλώνουν παιδιά με ΔΕΠ-Υ, αντιμετωπίζουν καθημερινά τον ίδιο ακριβώς αγώνα που αντιμετωπίζουν και τα παιδιά τους. Παρατηρούν τα παιδιά τους να δυσκολεύονται στην καθημερινότητά τους, να παραγκωνίζονται στο περιθώριο και να πλήττονται συναισθηματικά. Ρίχνουν τις ευθύνες πάνω τους και κατηγορούν τον εαυτό τους για τα προβλήματα των παιδιών τους. Καθώς, βέβαια, οι μητέρες τις περισσότερες φορές περνούν περισσότερο χρόνο με τα παιδιά, χωρίς να αποκλείεται η εξίσου καταλυτική συμμετοχή του πατέρα, είναι φυσικό να δυσφορούν περισσότερο και να νιώθουν μεγαλύτερη ευθύνη για την κατάστασή τους. Οι επιστήμονες του i-paidi.gr δηλώνουν:

Μαμάδες είναι δύσκολο να προσπαθείτε να διαχειριστείτε τα συμπτώματα των παιδιών σας. Δεν έχετε την ευθύνη για αυτά. Η προσπάθεια σας να σταθείτε δίπλα στα παιδιά σας και να παλεύετε για την ευτυχία τους είναι αυτή που σας κάνει υπέροχες. Συνεχίστε έτσι!

Για να διευκολυνθεί η προσπάθεια των γονέων να σταθούν δίπλα στα μικρά δεπάκια, και να απενοχοποιηθούν οι μητέρες δεν ξεχνάμε:

• α) το ρόλο της πρώιμης παρέμβασης στη ζωή τους. Όσο πιο νωρίς ο κατάλληλος ειδικός διαπιστώσει την ύπαρξη της ΔΕΠ-Υ, τόσο πιο εύκολο θα είναι για το παιδί να αποκτήσει ισορροπία στη ζωή του. Όσο πιο νωρίς «εκπαιδευτεί» σε κατάλληλες τεχνικές, τόσο πιο εύκολα θα συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι ούτε υπεύθυνος ούτε έρμαιο των συμπτωμάτων του. Γονείς και αδέρφια διαδραματίζουν εξίσου καταλυτικό ρόλο με το να εκπαιδευθούν στο πώς να διαχειρίζονται τις σχέσεις όλων στην οικογένεια από την αρχή την ζωής τους.
• β) Διαρκής συμβουλευτική γονέων. Είναι φυσικό οι γονείς να βιώνουν μια πληθώρα συναισθημάτων, ειδικά όταν καλούνται καθημερινά να διαχειρίζονται τις έντονες αντιδράσεις και εκρήξεις των παιδιών τους. Την σωτήρια «λέμβο» αποτελεί η συμβουλευτική όπου οι γονείς είναι ελεύθεροι να συζητήσουν για όλους τους φόβους και τις ανησυχίες που έχουν για τα παιδιά τους.