Ποια είναι η αλήθεια για την παιδεία

Μέτρησα τα χαμόγελα των παιδιών στην πλατεία, και τα βρήκα λιγοστά!

Νοιώθω πως μιμούνται την κατήφεια των γονιών τους.

Βλέπω τη φτώχια της φαντασίας στα παιχνίδια τους.

Ακούω λιγοστές φωνές τριγύρω, αφού τα περισσότερα ματάκια είναι καρφωμένα στην οθόνη του tablet.

Με ενοχλεί η απουσία αισιοδοξίας στις κουβέντες τους.

Στενοχωριέμαι καθώς πολλά παιδιά μπορούν να διαπρέψουν με τη βοήθεια ψυχολόγου αλλά θυσιάζονται στα ταμπού των γονιών τους.

Θυμώνω για τη έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης.

Με ενοχλεί το κουτσομπολιό ανάμεσα στα παιδιά, γιατί αυτό ακούνε καθημερινά από την TV.

Μισώ την προτίμηση της τιμωρίας του κακού αντί της επιβράβευσης του καλού.

Ζορίζομαι όταν ζουν τα παιδιά μέσα στη «λαμογιά» και συγχρόνως να διαβάζουν για την αρετή στη ζωή.

Θέλω τα παιδιά να μάθουν να αγαπούν.

Θέλω τα παιδιά να είναι αισιόδοξα, με όνειρα, με δύναμη για προσπάθεια.

Θέλω οι μεγάλοι να βλέπουμε μέσα από τα δικά τους μάτια!

Θέλω οι γονείς να βοηθάμε το παιδί μας σε ό,τι χρειάζεται, ενωρίς, τότε που το χρειάζεται.

Θέλω να είναι δυνατό, ακόμη και το βρέφος, για να διεκδικεί.

Θέλω να ξέρει την αλήθεια το παιδί, π.χ. ότι γεννήθηκε με ΔΕΠ-Υ, και να ρυθμίζει ανάλογα τη ζωή του.

Ζητώ το κάθε παιδάκι να μιλάει με το γονιό και να απολαμβάνει την αγκαλιά του.

Διεκδικώ τα παιδιά να έχουν υποχρεώσεις αλλά και δικαιώματα.

Απαιτώ από εμάς που δώσαμε την ανάσα στα παιδιά μας, να δώσουμε φτερά στο μυαλό και τρυφεράδα στην καρδιά τους.