Παίζω versus Παίζεις

Για τους Αρχαίους Έλληνες, το θέατρο αποτελούσε σημαντικό κομμάτι της ζωής τους – ήταν αναγκαίο και ανατροφοδοτικό του πολιτισμού.
Για τους σύγχρονους Έλληνες του 21ου αιώνα, το θεατρικό παιχνίδι, ως εκπαιδευτική μέθοδος, μεταφέρει την ουσία της τέχνης στον κόσμο των παιδιών και τους μιλά με τη γλώσσα του θεάτρου, παίζοντας.

Ως ηθοποιός, το παιδί εξασκεί την παρατηρητικότητα, αυτοσχεδιάζει, ελέγχει την κίνηση του σώματος και της φωνής του: μαθαίνει τον εαυτό του. Και τι άλλο; Μεταμορφώνεται και παίζει σαν να είναι ο ήρωας που υποδύεται – κινητοποιεί την εκφραστικότητα του σώματος, και αναπαριστά καταστάσεις αυτοσχέδιες και εφήμερες μέσα από το θεατρικό ρόλο.

Μα, κι όποτε είναι θεατής σε μία επιτυχημένη παράσταση, συγκεντρώνει την προσοχή του, φεύγειαπό τον εαυτό του, μπαίνει στον κόσμο της παράστασης όπου νοιώθει ένταση, τρόμο, ενθουσιασμό, και χαλάρωση, αγάπη, φιλία – ως θεατής “παίζει” με τους ηθοποιούς που παίζουν.

Χθες παρακολούθησα μία παράσταση που καυτηρίαζε το bulling. Τη στιγμή της έντασης των ηθοποιών στη σκηνή, μία μικρούλα – θεατής έκανε παρατήρηση στον πρωταγωνιστή, με δυνατή φωνή – η μικρούλα έγινε ένα με τους ηθοποιούς.

Το θέατρο, ιδιαίτερα το θέατρο για παιδιά, πυροδοτεί τη φαντασία. Δίνει στα παιδιά μας τις δεξιότητες και τη δημιουργικότητα που είναι απαραίτητη για να αντιμετωπίσουν τον κόσμο, για να τον καταλάβουνκαι ίσως να τον αλλάξουν. Θα πρέπει να εκτιμήσουμε το παιδικό θέατρο και να το πάρουμε στα σοβαρά:αυτό σημαίνει να το σεβόμαστε όπως οποιοδήποτε έργο τέχνης γιατί το παιδικό θέατρο βοηθάει το παιδί να είναι παιδί.

*Το κείμενο της Μαριάννας Λαγουμίδη δημοσιεύτηκε στο we24.gr