Ο Θυμός κι η Επιθετικότητα στη ΔΕΠ-Υ

Ειρήνη Κυριακού

Παρόρμηση και παιδί με ΔΕΠ-Υ είναι έννοιες ταυτόσημες. Αν θελήσει ένα παιχνίδι, το οποίο βρίσκεται στην κατοχή κάποιου άλλου, είναι πιθανό να κινηθεί εναντίον του για να το πάρει αντί να περιμένει τη σειρά του. Το μόνο που ίσως σκεφτεί, είναι αυτό που θέλει και πώς να το αποκτήσει άμεσα.

Ακόμη, το παιδί με ΔΕΠ-Υ δεν έχει ανοχή στις αρνητικές καταστάσεις και αδυνατεί να τις διαχειριστεί. Για παράδειγμα, στο τρενάκι στην τάξη σπρώχνει έναν συμμαθητή του στη γραμμή, επειδή πιστεύει ότι είναι η σειρά του να είναι πρώτος. Ο δάσκαλος του εξηγεί στέλνοντας το στο πίσω μέρος της γραμμής. Εκείνο αυτομάτως θεωρεί τον εαυτό του αδικημένο πετώντας έτσι τη τσάντα του στο πάτωμα ή κλοτσώντας ένα άλλο παιδί. Ποιος είναι όμως ο ρόλος των “σημαντικών άλλων” (σ.σ. γονείς, εκπαιδευτικοί) σε αυτό; Αρχικά, συζητάμε μαζί του μετά το συμβάν για τη συμπεριφορά του. Ακόμη και να μετανιώσει το παιδί με ΔΕΠ-Υ, υπάρχει το ενδεχόμενο να εμφανίσει ξανά παρόμοια αντίδραση, λόγω της αδυναμίας που έχει να αναλογιστεί τις συνέπειες των πράξεών του.

Επιπλέον, η δυσκολία διαχείρισης των συναισθημάτων μπορεί να συμβάλει στην επιθετική συμπεριφορά. Ένα παιδί με ΔΕΠ-Υ μπορεί να κλαίει πιο εύκολα ή να θυμώνει πιο γρήγορα σε σχέση με ένα παιδί χωρίς ΔΕΠ-Υ. Χρειάζεται βοήθεια στην οργάνωση των σκέψεών του και στην αναγνώριση και διαβάθμιση καταστάσεων. Τα συγκεκριμένα παιδιά λόγω των προαναφερόμενων δυσκολιών που έχουν, ματαιώνονται.

Εξαιτίας της έλλειψης αυτορρύθμισή τους, έχουν ανάγκη στήριξης και καθοδήγησης.

• Οι γονείς οφείλουν να είναι σε συνεχή επικοινωνία με το δάσκαλο ώστε να γνωρίζουν την ένταση και τη συχνότητα εμφάνισης της επιθετικής συμπεριφοράς του παιδιού στο σχολείο.
• Να υπάρχει ανατροφοδότηση για την εικόνα του παιδιού με τη χρήση του τετραδίου επικοινωνίας.
• Να είναι συγκρατημένοι απέναντι στο παιδί.
• Να θυμούνται πόσο σημαντική είναι η ενίσχυση της θετικής συμπεριφοράς- επιβράβευσης και να μην εστιάζουν αποκλειστικά και μόνο στις αρνητικές συμπεριφορές.
• Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται προσοχή στον τρόπο που αντιμετωπίζουν το παιδί, που θέτουν κανόνες και οδηγίες.