Η ΔΕΠ-Υ ΕΧΕΙ ΚΕΦΙ!

Μετά το Πάσχα…

Πριν λίγες μέρες σ΄ ένα μεγάλο κατάστημα παιχνιδιών συνάντησα τη φίλη μου τη Μαίρη, μητέρα του μικρού Παναγιώτη με ΔΕΠ-Υ. Αφού ανταλλάξαμε ευχές λόγω των ημερών, ξεκίνησε να μου λέει για τις «ανήσυχες μέρες του Τάκη» του γυιού της δηλαδή.

Είχα φτιάξει, μου λέει, τριάντα κόκκινα αυγά κατάγερα και το απόγευμα, τα έσπασε όλα, τσουγκρίζοντας τα μεταξύ τους!

Μετά, κόλλησε με τη ζύμη από τα τσουρέκια το παπούτσι της αδελφής του.

Την Μεγάλη Παρασκευή, κρέμασε στη λαμπάδα του ένα σακκουλάκι φυστίκια που πετούσε στην εκκλησία το βράδυ της Ανάστασης.

Αυτή είναι μόνο μία μικρή εικόνα των ολιγοήμερων διακοπών από το σχολείο και την ολοήμερη παραμονή του στο σπίτι. Να μη σου πω για το σκυλί μας , το οποίο κάθε φορά που τον βλέπει τρυπώνει κάτω απ΄όποιο τραπέζι βρει.

Στην αναζήτηση μου όμως για έξυπνες λύσεις μαμάδων συμβουλεύτηκα το βιβλίο της ψυχοπαιδαγωγού Μαριάννας Λαγουμίδη ΕΛΑ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΜΑΖΙ για παιδιά με ΔΕΠ-Υ – γνώριζα ότι είχε κυκλοφορήσει. Δεν έκανα ακριβώς αυτά που έλεγε το βιβλίο ακολούθησα όμως κάποιες «χρυσές συμβουλές» επικοινωνίας με τον Παναγιώτη μου που είναι μόλις έξι ετών. Διαβάζοντας το, βρήκα κάποια στοιχεία που θα μπορούσαν να κινήσουν το  ενδιαφέρον του, κι έτσι έγινε! Το αποτέλεσμα ήταν ότι η διαδικασία αυτή του παιχνιδιού του άρεσε τόσο, ώστε μού ζήτησε να ξαναπαίξουμε μαζί με την αδελφή του αυτή τη φορά. Την επόμενη έπαιξαν οι δύο τους κι αυτό για τον Παναγιώτη ήταν μεγάλη επιτυχία γιατί μέχρι τότε το μόνο παιχνίδι που έπαιζαν ήταν… οι κλωτσιές! Ακολούθησαν κι άλλα παιχνίδια και με τη συμμετοχή του μπαμπά του που στην αρχή το έβρισκε βαρετό μέχρι που είδε τον γυιό του να του ζητάει να συνεχίσουν το παιχνίδι αλλάζοντας ρόλους αυτή τη φορά! Έγινε μπαμπάς ο μικρός Παναγιώτης κι ο μπαμπάς έγινε ΔΕΠ- Υ! Τελικά στο σπίτι περνάμε καλά όταν η ΔΕΠ-Υ έχει κέφι.

Με αγάπη για το i-paidi