Μοναχικό παιδί στην αυλή

[:el]Αρχίσανε πάλι τα σχολεία… ξανασυναντήθηκαν οι φίλοι… μιλάνε, παίζουν, μαλώνουν, γελάνε! Όμως τι θα γίνει με το παιδάκι που μόνο του στέκεται ακόμη στην αυλή του σχολείου; Πρέπει να βοηθήσει ο δάσκαλος; Μήπως φταίνε οι γονείς του; Μήπως το παιδί απλά γεννήθηκε έτσι;

Ξέρουμε ότι στη φύση του ανθρώπου είναι η ανάγκη για κοινωνική επαφή, για συμμετοχή σε ομάδα. Η κοινωνικοποίηση περνά από διάφορα στάδια και μορφές, ανάλογα με την ψυχολογική, τη σωματική και τη γνωστική ωριμότητα του παιδιού. Ολοκληρώνεται όταν ο άνθρωπος γίνει αξιόλογο μέλος ενός κοινωνικού συνόλου και συγχρόνως έχει αυτοπεποίθηση.

Όμως υπάρχουν μερικά παιδιά που δείχνουν τελείως διαφορετική συμπεριφορά. Κάθονται απομονωμένα, δεν παίρνουν μέρος στο παιχνίδι, έρχονται σε σύγκρουση με τους συμμαθητές τους και δείχνουν ότι είναι ξένα με το μάθημά τους. Δυστυχώς οι μεγάλοι τα βρίζουν για τη συμπεριφορά αυτή με αποτέλεσμα να στενοχωριούνται τα παιδιά έως και να έχουν τάση για κατάθλιψη.

Είναι ανάγκη έγκαιρα να φροντίσουμε να αλλάξουν τρόπο συμπεριφοράς και βέβαια να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση. Και σίγουρα μπορούμε να το πετύχουμε με πολλούς τρόπους.

Ενδεικτικά αναφέρω:

• Να πάμε μαζί τους σε χώρους όπου συχνάζουν συνομήλικοι. Με κόλπο π.χ. κέρασμα αναψυκτικού ή προσφορά εισιτηρίων για σινεμά, να επιδιώξεις τη συμμετοχή του παιδιού σου στην ομάδα.
• Να συζητήσουμε με το παιδί κάποια σχόλια από τη συνεύρεση αυτή: γεγονότα που τα είδαμε και γνωρίζουμε τι διημείφθη. Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε τη ματιά του παιδιού σου όπως και να την τροποποιήσουμε όπου δεν είναι σωστή.
• Να προσκαλέσουμε σπίτι κάποιον ή κάποιους συμμαθητές, και να προσπαθήσουμε να περάσουν καλά.
• Να μην κάνουμε παρέα μαζί του στο σπίτι, για μία μέρα, για να αντιληφθεί ότι είναι διαφορετικός ο διάλογος ή η υποχωρητικότητα των γονιών και διαφορετική η συνύπαρξη με συνομήλικες. Την επόμενη μέρα, φυσικά, θα ακολουθήσει εκτενής συζήτηση.
• Να συμβουλεύουμε το παιδί με τρόπο ευγενικό, ακόμη και άγριο μα ποτέ προσβλητικό (ποτέ να μην λέμε στο παιδί “βλάκα”, “ψεύτη” κ.α.).

Ο σκοπός μας είναι να απολαμβάνει το παιδί τη συνύπαρξη με τους άλλους. Κι αν έχουμε απορίες, υπάρχουν σχετικά βιβλία ή ας ζητήσουμε τη γνώμη ενός Συμβούλου Ψυχικής Υγιεινής. Σκοπός μας είναι να μεγαλώσει το παιδί μας ευτυχισμένο και δυνατό!!!

Έτσι μαθαίνουν οι γονείς να είναι γονείς!

 

*Το κείμενο της Μαριάννας Λαγουμίδη δημοσιεύτηκε στο we24.gr

 

 

 [:en]Αρχίσανε πάλι τα σχολεία… ξανασυναντήθηκαν οι φίλοι… μιλάνε, παίζουν, μαλώνουν, γελάνε! Όμως τι θα γίνει με το παιδάκι που μόνο του στέκεται ακόμη στην αυλή του σχολείου; Πρέπει να βοηθήσει ο δάσκαλος; Μήπως φταίνε οι γονείς του; Μήπως το παιδί απλά γεννήθηκε έτσι;

Ξέρουμε ότι στη φύση του ανθρώπου είναι η ανάγκη για κοινωνική επαφή, για συμμετοχή σε ομάδα. Ηκοινωνικοποίηση περνά από διάφορα στάδια και μορφές, ανάλογα με την ψυχολογική, τη σωματικήκαι τη γνωστική ωριμότητα του παιδιού. Ολοκληρώνεται όταν ο άνθρωπος γίνει αξιόλογο μέλος ενός κοινωνικού συνόλου και συγχρόνως έχει αυτοπεποίθηση.

Όμως υπάρχουν μερικά παιδιά που δείχνουν τελείως διαφορετική συμπεριφορά. Κάθονται απομονωμένα, δεν παίρνουν μέρος στο παιχνίδι, έρχονται σε σύγκρουση με τους συμμαθητές τους και δείχνουν ότι είναι ξένα με το μάθημά τους. Δυστυχώς οι μεγάλοι τα βρίζουν για τη συμπεριφορά αυτή με αποτέλεσμα να στενοχωριούνται τα παιδιά έως και να έχουν τάση για κατάθλιψη.

Είναι ανάγκη έγκαιρα να φροντίσουμε να αλλάξουν τρόπο συμπεριφοράς και βέβαια να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση. Και σίγουρα μπορούμε να το πετύχουμε με πολλούς τρόπους.

Ενδεικτικά αναφέρω:

• Να πάμε μαζί τους σε χώρους όπου συχνάζουν συνομήλικοι. Με κόλπο π.χ. κέρασμα αναψυκτικού ή προσφορά εισιτηρίων για σινεμά, να επιδιώξεις τη συμμετοχή του παιδιού σου στην ομάδα.
• Να συζητήσουμε με το παιδί κάποια σχόλια από τη συνεύρεση αυτή: γεγονότα που τα είδαμε και γνωρίζουμε τι διημείφθη. Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε τη ματιά του παιδιού σου όπως και να την τροποποιήσουμε όπου δεν είναι σωστή.
• Να προσκαλέσουμε σπίτι κάποιον ή κάποιους συμμαθητές, και να προσπαθήσουμε να περάσουν καλά.
• Να μην κάνουμε παρέα μαζί του στο σπίτι, για μία μέρα, για να αντιληφθεί ότι είναι διαφορετικός ο διάλογος ή η υποχωρητικότητα των γονιών και διαφορετική η συνύπαρξη με συνομήλικες. Την επόμενη μέρα, φυσικά, θα ακολουθήσει εκτενής συζήτηση.
• Να συμβουλεύουμε το παιδί με τρόπο ευγενικό, ακόμη και άγριο μα ποτέ προσβλητικό (ποτέ να μην λέμε στο παιδί “βλάκα”, “ψεύτη” κ.α.).

Ο σκοπός μας είναι να απολαμβάνει το παιδί τη συνύπαρξη με τους άλλους. Κι αν έχουμε απορίες, υπάρχουν σχετικά βιβλία ή ας ζητήσουμε τη γνώμη ενός Συμβούλου Ψυχικής Υγιεινής. Σκοπός μας είναι να μεγαλώσει το παιδί μας ευτυχισμένο και δυνατό!!!

Έτσι μαθαίνουν οι γονείς να είναι γονείς!

 [:]